Του Θεόδωρου Παπαδόπουλου
Η δικαιοσύνη είναι τυφλή μόνο όταν μας βολεύει; Το τελευταίο διάστημα έχει γίνει το δικαστικό ρεπορτάζ το κυρίαρχο, παρά το γεγονός ότι είμαστε σε μια προεκλογική χρονιά και θα έπρεπε να μας απασχολεί κυρίως η πολιτική και οι θέσεις των κομμάτων ενόψει των πολλών εκλογικών αναμετρήσεων που θα διεξαχθούν το 2019.
Όμως βλέπουμε –αντί αυτού– να επιδίδονται πολιτικοί, αναλυτές, δημοσιογράφοι και τρολ σε ένα ασύλληπτο παιχνίδι εντυπώσεων χωρίς καμία ουσία. Οι μεν υποστηρίζουν τα σκάνδαλα σε βάρος των δε, και οι άλλοι πράττουν το αντίστροφο.
Η κατάσταση συνεχώς επιδεινώνεται, παρά το γεγονός ότι το διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι τεράστιο σε όλα τα επίπεδα, και δεν φαίνεται να υπάρχει ο τρόπος να αναμετρηθούν λύσεις και προτάσεις των κομμάτων στο δρόμο για τις κάλπες, οι οποίες άλλωστε είναι αρκετές το 2019.
Μάλιστα παρατηρούμε το ελεεινό φαινόμενο να στρατεύονται με φανατισμό –πέρα από τα κομματικά στελέχη τα οποία έχουν υποκαταστήσει τους δικαστές– δημοσιογράφοι, σχολιαστές, αναλυτές και άλλοι πολλοί κάτω από τον μανδύα της ανωνυμίας που ειδικά στον χώρο του twitter βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή.
Την ίδια ώρα κάθε δικαστική κίνηση μπαίνει κάτω από τον διαστρεβλωτικό φακό των συγκεκριμένων μηχανισμών και αξιολογείται κατά το δοκούν. Όταν εκλαμβάνεται ως «θετική», τότε «η δικαιοσύνη κάνει καλά τη δουλειά της»· ενώ, όταν θεωρείται ότι «μας θίγει», τότε «η δικαιοσύνη είναι κατευθυνόμενη». Ας διαλέξουμε λοιπόν ποια «δικαιοσύνη» θέλουμε και, αν καταλήξουμε ότι όλοι θέλουμε απλά δικαιοσύνη χωρίς αστερίσκους και λοιπά, τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα. Όμως χρειάζονται –είναι η αλήθεια– αρκετά βήματα, και κυρίως από όλους εμάς που θέλουμε τη δικαιοσύνη που μας βολεύει. Δυστυχώς…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 12 Απριλίου 2019
