Του Θεόδωρου Παπαδόπουλου
Είναι δεδομένο! Λαϊκισμός και υποκρισία πάνε πάντα μαζί… Είναι τελικά ο πρόεδρος ή ο αντιπρόεδρος του Εδεσσαϊκού; Μπορούμε να είμαστε η μοναδική χώρα στην οποία οι βουλευτές της σπουδάζουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια άλλα ψηφίζουν ενάντια στη δημιουργία τους εντός της Ελλάδας;
Πολλά ερωτήματα προκύπτουν από την πρώτη «μάχη» Τσίπρα – Μητσοτάκη σε μια εποχή πολύ έντονη καθώς ήδη μετράμε αντίστροφα για τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές.
Η αντιπαράθεση των δύο αρχηγών στο ελληνικό κοινοβούλιο δεν μας πρόσφερε τίποτα το ιδιαίτερο και αν δεν ήταν η ατάκα του Αλέξη Τσίπρα για τον πρόεδρο του Εδεσσαϊκού και η απάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι το ορθό θα ήταν να αναφερθεί στον αντιπρόεδρο του Εδεσσαϊκού ήταν μάλλον τα σημαντικότερα σημεία των ομιλιών τους, όπως τουλάχιστον προέκυψε από τις αναφορές των ΜΜΕ.
Όμως τι θα μπορούσε να γίνει σε μια τόσο υποκριτική πολιτική σκηνή με ένα αντίστοιχο ακροατήριο, το οποίο από τη μία είναι συντηρητικό και από την άλλη το παίζει προοδευτικό. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε άλλωστε το γεγονός ότι δεκάδες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν σπουδάσει σε ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού και σήμερα μιλούν για την ανάγκη να μη δημιουργηθούν ιδιωτικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα; Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς που θα καταψήφιζαν μία τέτοια πρόταση για δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, στέλνουν τα παιδιά τους στα καλύτερα της Ευρώπης και της Αμερικής με το ανάλογο κόστος;
Αυτή δυστυχώς είναι η περίφημη συνταγματική αναθεώρηση που θέλει να φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ με διαδικασίες fast track λες και είναι κάποια απλή διαδικασία και μπορεί, αν γίνει κάποιο λάθος, εύκολα να αλλάξει. Δυστυχώς όπως φαίνεται η αναθεώρηση γίνεται ακόμα ένα εργαλείο άσκησης μικροπολιτικής, για να μιλάμε για τους «γόνους» και τους «απογόνους» για τη Δεξιά, την Αριστερά και πολλά ακόμα που ουδόλως ενδιαφέρουν τον μέσο πολίτη. Βέβαια και ο περίφημος «μέσος πολίτης» όπως και η «κοινή γνώμη» έχουν μερίδιο σε αυτή την εικόνα, μιας και το φάντασμα του λαϊκισμού ποτέ δεν έφυγε από αυτήν τη χώρα. Άλλοτε με τα συνθήματα, άλλοτε με τις προσλήψεις, άλλοτε με τους συμβασιούχους που γίνηκαν σε μια νύχτα μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, η Ελλάδα πάντα έβλεπε τα μικρά και άφηνε έξω από την κρίση της, τα μεγάλα. Αυτή η άτιμη η εξουσία, βλέπεις, είναι γλυκιά και όλοι θέλουν να τη γευτούν.
Όμως θα δανειστώ μια ατάκα από τη δήλωση του Κώστα Σημίτη, που εσχάτως –άλλα όχι κακώς- ερευνάται, ότι οι «προσωρινοί διαχειριστές» της, της εξουσίας δηλαδή, πρέπει να καταλάβουν ακριβώς αυτό, ότι είναι προσωρινοί. Αν το συνειδητοποιήσουν θα αποφύγουν πολλές «κακοτοπιές»…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018
