Του Θόδωρου Παπαδόπουλου
Είναι αλήθεια ότι ήθελα να δω ιδίοις όμμασι το βίντεο με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να μιλάει με τους κατοίκους στο Μάτι στην περίφημη συνάντηση, χωρίς κάμερες, που έκανε την περασμένη Τρίτη εν μέσω απεργίας των ΜΜΕ.
Ήθελα να δω πως ακριβώς είπε σε έναν κάτοικο της περιοχής ότι «και να έπαιρνες τα 2.000 ευρώ, τι θα έκανες; Θα τα σπατάλαγες». Όπως θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα να δω το αποσβολωμένο πρόσωπο του ανθρώπου που, ενώ η ζωή του καταστράφηκε το καλοκαίρι εξαιτίας της κρατικής αδυναμίας να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις φονικές πυρκαγιές, είδε τον πρωθυπουργό να του κουνά το δάκτυλο και τον άκουσε να του κάνει μαθήματα οικιακής οικονομίας.
Χαρά στην ψυχραιμία του…
Τελικά το είδα το βίντεο… Και αυτό που κατάλαβα είναι πως όταν ο Αλέξης Τσίπρας βγαίνει εκτός… κειμένου, αποφασίζοντας να αυτοσχεδιάσει, αποκαλύπτει σε όλους το κυνικό του πρόσωπο. Και αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε. Έχει δώσει άπειρες αφορμές για σχολιασμό με αυτά που έχει πει κατά καιρούς.
Για να μην παρεξηγηθώ, σπεύδω να επισημάνω ότι το πνεύμα και η ουσία του συγκεκριμένου κειμένου δεν είναι η στοχοποίηση του νυν πρωθυπουργού. Αντίθετα, βασική μου επιδίωξη είναι να αναδείξω το διαχρονικά κυνικό πρόσωπο της εκάστοτε εξουσίας. Εκείνης που αντιμετωπίζει την κοινωνία ως «κουκιά» και αρέσκεται σε γενικόλογες διαπιστώσεις εκ του ασφαλούς. Εκείνης που θεωρεί ότι έχει το αλάθητο και παρατηρεί τα γεγονότα πίσω από τα παράθυρα του Μεγάρου Μαξίμου. Εκείνης που αντί να παρεμβαίνει καθοριστικά με στόχο να βελτιώσει την καθημερινότητα εκατομμυρίων Ελλήνων, αρκείται σε ρόλο θεατή, έχοντας προηγουμένως νίψει τας χείρας της προκειμένου να αποποιηθεί τις προσωπικές της ευθύνες.
Η γνώμη μου για όλους τους πρωθυπουργούς και γενικά για ανθρώπους που βρίσκονται σε τόσο σημαντικές και απαιτητικές θέσεις ευθύνης είναι ότι καλούνται να διαχειριστούν δύσκολες και πολλές φορές πρωτόγνωρες καταστάσεις. Για την αποτελεσματική διαχείρισή τους απαιτείται κυνισμός. Και αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν. Ωστόσο, πέρα από την ψυχρή λογική, στη ζωή αλλά και την πολιτική πρέπει να υπάρχει και λίγο συναίσθημα. Ο απαραίτητος ανθρωπισμός που σε βοηθά να ισορροπείς ανάμεσα στο θέλω και το πρέπει.
Για εμένα η φράση του Αλέξη Τσίπρα «και να έπαιρνες τα 2.000 ευρώ, τι θα έκανες; Θα τα σπατάλαγες» ήταν άκρως προσβλητική. Όχι τόσο ως προς το φυσικό πρόσωπο που είναι σε τελική ανάλυση ο αποδέκτης της, όσο ως προς το σύνολο των κατοίκων στο Μάτι που είδαν τις φλόγες να καίνε τις περιουσίες τους και να οδηγούν στο θάνατο συγγενείς και φίλους…
Βέβαια, τώρα που το καλοσκέφτομαι δεν αρκεί μονάχα το συναίσθημα στην πολιτική. Απαιτείται μια άλλη αρετή, το φιλότιμο. Μια λέξη που σήμερα σπανίζει τόσο στο Μέγαρο Μαξίμου όσο και στην κοινωνία μας.
Τελικά, μήπως έχουμε τους πολιτικούς ηγέτες που μας αξίζουν;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018
