Του Θεόδωρου Παπαδόπουλου
Όπου «παράδεισος» βάλτε ελληνικό κοινοβούλιο και φυσικά στο «ωραία» βάλτε προνόμια, μισθό, αυτοκίνητα, φοροαπαλλαγές και άλλα πολλά.
Άλλωστε, ακόμα και για τους «ταπεινούς» υπαλλήλους του ελληνικού κοινοβουλίου φρόντισε την περασμένη εβδομάδα ο Νίκος Βούτσης, με τη μονιμοποίηση ακόμα 140 υπαλλήλων. Παράλληλα, μέσω του άρθρου 16, αίρει τη μνημονιακή δέσμευση με την οποία είχε «παγώσει» η καταβολή αποζημίωσης τους υπαλλήλους της Βουλής ακόμα και αν έκαναν πρόσθετη εργασία. Ουσιαστικά, ο Ν. Βούτσης επαναφέρει το θεσμό της «υπερεργασίας» (οι υπερωρίες θα δίδονται κανονικά) και μάλιστα τα παραπάνω χρήματα καθορίζονται με απόφαση του ίδιου του προέδρου της Βουλής.
Οπότε, φίλοι απλοί πολίτες, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και μη προνομιούχοι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, καταλάβετε ότι στη χώρα μας υπάρχουν οι έχοντες τα προνόμια και τα «κορόιδα» που σέρνουν το «κάρο» για να μπορούν να ζουν οι υπόλοιποι.
Ο ιδιωτικός τομέας ζει και πεθαίνει μαζί με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που τον απαρτίζουν σε μεγάλο βαθμό και συντηρούν όλο το σύστημα. Πόσα και πόσα είναι τα παραδείγματα της ελεεινής διάκρισης μεταξύ των δημοσίων και των ιδιωτικών υπαλλήλων, με χαρακτηριστικότερο όλων το ζήτημα της μητρότητας και της διαφορετικής αντιμετώπισης της μητέρας ιδιωτικής υπαλλήλου με εκείνη του Δημοσίου.
Δηλαδή, τα παιδιά των ιδιωτικών χρειάζονται λιγότερο τη μητέρα τους και η άδεια των δημοσίων είναι πολύ μεγαλύτερη; Όμως, τέτοια ζητήματα δεν απασχολούν πολλούς από τους βουλευτές, που τους νοιάζει η καρέκλα, τα προνόμια και οι ανέσεις. Είναι τυχαίο ότι «κουρελού» – «ξεκουρελού» η κυβέρνηση και ούτε ένας από τους αληθινούς αριστερούς, ιδεολόγους του ΣΥΡΙΖΑ -κάποιοι είναι και τέτοιοι, δεν είναι όλοι ΠΑΣΟΚ- δεν βρέθηκε να μιλήσει για ευτελισμό των ιδεολογιών και των πεποιθήσεων; Πώς γίνεται να μην υπάρχει το παραμικρό αρνητικό σχόλιο σε αυτό το «τσίρκο» που πολλές φορές βλέπουμε από αυτούς που απαρτίζουν την πλειοψηφία;
Και δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση να θέσουν ουσιαστικά οι ίδιοι θέμα παραίτησης, άλλα να μιλήσει κάποιος για αυτήν την κατάντια. Εκεί ακριβώς είναι και το πρόβλημα, ότι η πλειοψηφία των βουλευτών έχει κατα νου τα δικά της «θέλω» και για αυτά παλεύει. Οπότε, ας μην είμαστε ρεαλιστές, κατά την άποψη του Τσε, «να κυνηγήσουμε το ακατόρθωτο», γιατί αυτό εδώ δεν γίνεται, αλλά να είμαστε ρεαλιστές και να βλέπουμε καλά ποιους ψηφίζουμε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 08 Φεβρουαρίου 2019
