Του Γιώργου Χριστοφορίδη*
Μάρτιος 2017. Κυριάκος Μητσοτάκης (δελτίο ειδήσεων ΑΝΤ1 – Νίκος Χατζηνικολάου): «Εμείς θα μειώσουμε τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων με το να έχουμε έναν αυστηρό λόγο 1 προς 5, μία πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις από το Δημόσιο, για μια πενταετία».
Ομως: Κάθε χρόνο, αποχωρούν από το Δημόσιο 9.000 άνθρωποι. Με το 1 προς 5, του Κ. Μητσοτάκη, κάθε χρόνο θα προσλαμβάνονται 1.800. Αρα, κάθε χρόνο 7.200 κενά, στην πενταετία 36.000. Προφανώς, κενά σε Παιδεία, Υγεία, Άμυνα, Δικαιοσύνη, σε όλες τις υπηρεσίες εξυπηρέτησης πολιτών, παντού. Θα υπάρξει τομέας χωρίς κενά; Όχι.
Μαθηματικά και αδιαμφισβήτητα με την πολιτική Μητσοτάκη δημιουργούνται 36.000 κενά στο Δημόσιο, που δεν θα καλυφθούν. Ποια η διαφορά με τις απολύσεις; Σαν να απλώνει τις απολύσεις χρονικά, χωρίς να τις περιορίζει ποσοτικά. Κερδίζει οικονομικά, πληγώνει το ίδιο σοβαρά το μηχανισμό. Αποφεύγει την κακόηχη λέξη «απολύσεις», πετυχαίνει τον ίδιο στόχο: συρρίκνωση, τεμαχισμό και παράδοση του δημοσίου στους ιδιώτες, μέσω της εξαθλίωσής του.
Για τους νυν δημοσίους υπαλλήλους, ενδεχομένως έχει διαφορά. Ως προς τον ελληνικό λαό, όμως, που εξυπηρετείται και προστατεύεται από το Δημόσιο, πηγαίνει τα παιδιά του σε δημόσια σχολεία, νοσηλεύεται σε δημόσια νοσοκομεία, δεν έχει καμία διαφορά. Σαν να έρχονται 36.000 απολύσεις, τουλάχιστον. Χωρίς να υπολογίσουμε εκείνους που θα ονομαστούν «πλεονάζον προσωπικό, που θα προκύψει από συγχωνεύσεις και καταργήσεις φορέων» και προφανώς θα απολυθούν (όχι αμέσως μετά τις εκλογές, αλλά σίγουρα σε δεύτερη φάση), όπως και εκείνους που θα κοπούν στην αξιολόγηση, που -όπως την έχει ήδη εφαρμόσει ο Κ. Μητσοτάκης, ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης- έχει δεδομένη ποσόστωση: εκ των προτέρων συμφωνείται πως το 15% πρέπει να πάρει τη χαμηλότερη βαθμολογία. Βαθμίδα που, ασφαλώς, θα μετατραπεί στη συνέχεια σε δικαιολογητική βάση απομακρύνσεων.
Όμως, ακόμη και αν δεν υπολογίσουμε ούτε έναν από αυτές τις κατηγορίες, τα 36.000 κενά έχουν ήδη «κλειδώσει» στους υπολογισμούς Μητσοτάκη. Κι όσο για την εργασία στον ιδιωτικό τομέα; Ο Κ. Μητσοτάκης κοιτά την «κρίση» και βλέπει μια «επανάσταση».
Κ. Μητσοτάκης, 7 Μαΐου 2018, Digital Economy Forum (ΣΕΠΕ): «Δεν είναι υπερβολή αν πει κανείς ότι σήμερα δεν βιώνουμε μία κρίση στην απασχόληση, αλλά μία επανάσταση στο χώρο της απασχόλησης (…) Σε περιβάλλον τέτοιας τεχνολογικής επανάστασης οι ίδιοι οι πολίτες, αλλά και οι επιχειρήσεις θα θέλουν συχνά να οργανώνουν ευέλικτα το χρόνο εργασίας τους, σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες. Για αυτό, η ευελιξία στην αγορά εργασίας και η προώθηση νέων τύπων συμβάσεων απασχόλησης μπορεί να ιδωθεί και ως ευκαιρία αύξησης της απασχόλησης (…) Η προώθηση πιο ευέλικτων και εξειδικευμένων μορφών απασχόλησης θα επιτρέψει την προσέλκυση ευάλωτων ομάδων στην αγορά εργασίας (…) Όλα τα παραπάνω, πάντα με τρόπο που θα επιτρέπει στους εργοδότες να οργανώσουν αποτελεσματικά την παραγωγή και διάθεση των προϊόντων και των υπηρεσιών τους».
Από τα παραπάνω, αντιλαμβανόμαστε ότι ο Κ. Μητσοτάκης θέλει να φέρει «νέους τύπους συμβάσεων απασχόλησης», που θα προωθούν «ευέλικτες μορφές απασχόλησης» (ευέλικτες = ελαστικές), που θα ενισχύουν τα δικαιώματα των εργοδοτών και θα συμπιέζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Καταλαβαίνει κάποιος κάτι διαφορετικό;
Εδώ κολλάει η δήλωση Μητσοτάκη για την 7ήμερη εργασία στη διακαναλική των ευρωεκλογών (που μετά είπε ότι εννοούσε κάτι άλλο) ή η δήλωσή του για το δώρο Χριστουγέννων, που δεν θα έπρεπε να το περιμένουν οι Ελληνες (που επίσης μετά είπε ότι εννοούσε κάτι άλλο). Ωστόσο, καλύτερο φινάλε από όλα είναι ένα μικρό απόσπασμα από την πρόταση του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦΙΜ) για την εργασία και το πώς θα ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα στη χώρα.
Προτείνεται «ο καθορισμός γενικού κανονικού μέσου εβδομαδιαίου ωραρίου εργασίας 40 ωρών για περίοδο τεσσάρων μηνών, με εξασφάλιση ημερήσιας ανάπαυσης τουλάχιστον 11 διαδοχικών ωρών. Αυτονόητο είναι ότι το ημερήσιο ωράριο των εργαζομένων θα μπορεί να αυξομειώνεται, όταν ειδικές περιστάσεις το επιβάλλουν. Στην περίπτωση αυτή, στο μέτρο που δεν γίνεται υπέρβαση του μέσου εβδομαδιαίου ωραρίου των 40 ωρών δεν θα δημιουργείται υπερωρία. Αυτό σημαίνει ότι υπερωρία θα υφίσταται, όταν υπάρχει υπέρβαση του προαναφερθέντος μέσου όρου των 40 ωρών».
Διαβάστε προσεκτικά: καταργείται ουσιαστικά το 8ωρο και το 5ήμερο, καθιερώνεται η 7ήμερη εργασία (πλέον, το ωράριο εργασίας υπολογίζεται ως εβδομαδιαίο), καταργούνται οι υπερωρίες. Εργάζεσαι Δευτέρα πρωί; Σάββατο βράδυ και όλο το πρωί της Κυριακής; Αμείβεσαι το ίδιο.
Ενδιαφέρουσα πρόταση… «Ευέλικτη», αφού «επιτρέπει στους εργοδότες να οργανώσουν αποτελεσματικά την παραγωγή και διάθεση των προϊόντων και των υπηρεσιών τους» και αφού «όταν ειδικές περιστάσεις το επιβάλλουν, το ημερήσιο ωράριο των εργαζομένων θα μπορεί να αυξομειώνεται», που σημαίνει ότι πλέον «οι πολίτες αλλά και οι επιχειρήσεις» θα μπορούν «να οργανώνουν ευέλικτα το χρόνο εργασίας τους, σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες».
Βέβαια, για να εφαρμοσθεί η πρόταση, θα πρέπει να προωθηθούν «νέου τύπου συμβάσεις απασχόλησης», τετράμηνης διάρκειας «με εξασφάλιση ημερήσιας ανάπαυσης τουλάχιστον 11 διαδοχικών ωρών». Δηλαδή, συμβάσεις απολύτως «ευέλικτες», καθόλου δεσμευτικές για τον εργοδότη, στις οποίες δεν θα ορίζεται το πόσες ώρες θα δουλεύεις την ημέρα, αλλά το πόσες ώρες θα έχεις δικαίωμα να ξεκουράζεσαι! «Επανάσταση» κανονική…
Κατά την επίσκεψή του στο ΚΕΦΙΜ, (12 Απριλίου 2019), ο Κ. Μητσοτάκης είπε: «Θέλω και πάλι να σας συγχαρώ για την ποιότητα της δουλειάς σας και για την τόλμη με την οποία εκφράζετε τις απόψεις σας (…) Η δουλειά που κάνετε στο ΚΕΦίΜ αποτελεί μια ανάσα ορθού πολιτικού λόγου σε ένα γενικότερο περιβάλλον θολούρας και δυσπιστίας».
Τα συμπεράσματα δικά σας. Καλή ψήφο.
*Ο Γιώργος Χριστοφορίδης είναι δημοσιογράφος, υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ στο νότιο τομέα της Β΄Αθηνών.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Politik” την Παρασκευή 5 Ιουλίου 2019
