Γράφει ο Δημήτρης Πάτσιος
Αλήθεια, ποιος αρθρογράφος θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος απ’ όσα συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα στον νομό Αττικής;
Η ατμόσφαιρα εδώ και καιρό μύριζε «μπαρούτι» σε ένα μη οργανωμένο κράτος που μόνο από τύχη τόσο καιρό δε θρηνούσε θύματα. Πάντα στο πάρα τρίχα τη γλιτώναμε αλλά μια του κλέφτη δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα.
Επειδή όμως, η στήλη δεν καλύπτει πολιτικό ρεπορτάζ, εμείς θα αναφερθούμε έμμεσα στις φονικές πυρκαγιές μέσα από το κομμάτι που αφορά το αυτοκίνητο. Αναντίρρητα, πρόκειται για κάτι τόσο επίκαιρο ύστερα από τον εγκλωβισμό δεκάδων ανθρώπων τόσο μέσα στα αυτοκίνητα όσο και στους περιοίκους χώρους έπειτα από την υποχρεωτική εγκατάλειψή τους, αφού βρέθηκαν σε αδιέξοδα. Και είναι ακόμη νωπή στα μάτια μου η εικόνα των συγκεντρωμένων αυτοκινήτων στο οικόπεδο του θρήνου, όπου στο τελευταίο όχημα φαίνεται η προσπάθεια του οδηγού να προσπαθήσει να κάνει όπισθεν, ώστε να απεγκλωβιστεί από το αδιέξοδο που βρέθηκαν τα προπορευόμενα οχήματα.
Μου φαίνεται αστείο ότι πέρασε σχεδόν μία εικοσαετία απ’ όταν ξεκίνησα πρώτα στο ραδιόφωνο και έπειτα σε εφημερίδες και περιοδικά να παρουσιάζω αποτελέσματα αγώνων και καινούρια μοντέλα αυτοκινήτων περιγράφοντας τις επιδόσεις τους, όχι μόνο στην επιτάχυνση ή την πέδηση αλλά και στην ενεργητική και παθητική ασφάλεια. Πρώτη φορά όμως στη ζωή μου, επηρεασμένος από το γεγονός της απώλειας τόσων ζωών ανέτρεξα στην ελληνική και διεθνή γνώση μέσα από το διαδίκτυο και την βιβλιογραφία για να βρω περισσότερες λεπτομέρειες για το τι ακριβώς συμβαίνει όταν φλέγεται ένα αυτοκίνητο.
Συγχωρέστε μου τον πρώτο ενικό αλλά μόνο έτσι μπορώ να εκφράσω τα όσα συναισθήματα με πλημμυρίζουν μέσα από τη μακάβρια σκέψη ότι όλοι μας μπορεί να ήμασταν εκεί, ότι απλά μη βρεθούμε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Χωρίς άλλες περιστροφές όπου αναφέρεται φωτιά και αυτοκίνητο στο εξωτερικό τα αποτελέσματα που εμφανίζονται αφορούν αποζημιώσεις από ασφαλιστικές εταιρίες. Επίσης, τόσο στον μεταφρασμένο ελληνικό Τύπο όσο και στον ξενόγλωσσο αυτό που απασχολεί τους ειδικούς των κατασκευαστών οχημάτων είναι η πυρκαγιά που προκαλείται από ενδογενείς λόγους στο αυτοκίνητο και λιγότερο από εξωγενείς, όπως για παράδειγμα η πτώση ενός κεραυνού.
Είναι όμως όλο και πιο συχνές οι εξωγενείς αιτίες που οδηγούν σε θανάτους ανθρώπων και είναι επιτακτική ανάγκη να θωρακίσουμε τα αυτοκίνητα μας για ένα συνεχώς περισσότερο επικίνδυνο περιβάλλον που οφείλεται στη λεγόμενη κλιματική αλλαγή. Χρειαζόμαστε όχι μόνο ένα όχημα που θα κινείται χωρίς να μολύνει το περιβάλλον και θα είναι πιο οικονομικό το καύσιμο του, αλλά και ένα όχημα που θα μας προστατεύει από φυσικά φαινόμενα, όπως πλημμύρες και πυρκαγιές και το γράφω αυτό, γιατί είναι πέρα για πέρα εφικτό.
Το αυτοκίνητο ως «εύφλεκτο υλικό»
Το αυτοκίνητο με τη σημερινή του μορφή κρίνεται από τους αρμόδιους ως εύφλεκτο υλικό και τούτο συμβαίνει όχι μόνο γιατί έχει αποθηκευμένα τα υγρά καύσιμα, τα λάδια, το υλικό του εξωτερικού χρώματος, αλλά και πολλά ακόμη εύφλεκτα υλικά όχι μόνο στον κινητήρα, αλλά και στο εσωτερικό του, εφόσον η πυρκαγιά καταφέρει να εισχωρήσει εντός του οχήματος. Όσο κι αν επιμένουν οι ειδικοί ότι η έκρηξη του αυτοκινήτου εξαιτίας του καυσίμου είναι σπάνια και συναντάται περισσότερο στα εφέ του κινηματογράφου, σκεφτείτε πόσο ώθηση μπορεί να έδωσε στο οικόπεδο του θρήνου η καύση υγρών καυσίμων από τα αυτοκίνητα που είχαν συγκεντρωθεί εκεί κοντά, σε συνδυασμό και με τους ισχυρούς ανέμους. Τα διάσπαρτα μέσα στο πυκνοκατοικημένο δάσος οχήματα «φορτωμένα» με βενζίνη και πετρέλαιο έγινα εύφλεκτες βόμβες που ανέβαζαν κι άλλο τη θερμοκρασία, τις αναθυμιάσεις και επιβάρυναν σημαντικά την αναπνοή κάθε ζωντανής ύπαρξης στην περιοχή.
Στο σημείο αυτό θεωρώ σκόπιμο να ολοκληρώσω την αναφορά μου στον ρόλο που μπορεί να έπαιξαν και τα οχήματα στον όλεθρο που ζήσαμε – μολονότι υπάρχουν πολλές ακόμη πτυχές του θέματος – καθώς και στον ρόλο ενός αυτοκινήτου ως μέσο διαφυγής. Ενώνοντας την προσευχή μου με τις δικές σας ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές των αδικοχαμένων προσώπων και να αποδώσει τη δικαιοσύνη Του. Επίσης, εύχομαι ο Θεός να είναι συμπαραστάτης των πονεμένων συγγενών και των υπόλοιπων θυμάτων της πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική. Τέλος, ευελπιστώ αυτή η τραγωδία να μην ξεχαστεί κι όσο περνάει από το χέρι μας να μην επιτρέψουμε να επαναληφθεί.
