Του Χρήστου Τσαλικίδη
Με τον πολιτικό αέρα να μυρίζει έντονα «εκλογές», η Ελλάδα βαδίζει προς ένα κρίσιμο ιστορικό σταυροδρόμι.
Η απόφαση που θα λάβουμε ως κοινωνία μπροστά στην κάλπη των εθνικών εκλογών, στιγμή η οποία δεν απέχει τόσο μακριά από όσο φανταζόμαστε, είναι εκείνη που θα καθορίσει το μέλλον της χώρας.
Δεν θα κρίνει μόνο την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων που θέτουν τα κάθε λογής μνημόνια. Κυρίως θα λειτουργήσει ως ιστορικό ορόσημο διότι θα καθορίσει την υπόσταση της ίδιας της πατρίδας μας.
Κακά τα ψέματα, σήμερα η Ελλάδα πηγαίνει εμπρός προς τα πίσω! Το βλέπουμε και το αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, στα μικρά και μεγάλα ζητήματα που μας αφορούν. Στα εθνικά θέματα, στην οικονομία, στην υγεία, στην παιδεία, στην ασφάλεια, στην καθημερινότητα. Η απότομη… προσγείωση του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική πραγματικότητα δεν ήταν αρκετή ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Και να που φτάσαμε στο σημείο να ακούμε τον Σκοπιανό πρωθυπουργό, Ζόραν Ζάεφ, να αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο σε λίγα λόγια στην Ελλάδα να διδάσκεται η υποτιθέμενη «μακεδονική» γλώσσα. Αυτή η «είδηση» που πέρασε στα ψιλά δεν είναι μια απλή εθνική ήττα. Πρόκειται για εθνικό διασυρμό, απόρροια της συμφωνίας των Πρεσπών και της θολούρας που επικρατεί στο μυαλό ορισμένων, οι οποίοι επιμένουν συστηματικά να συγχέουν τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό, κολλώντας ταμπέλες σε όσους διαφωνούν, έχοντας ως απώτερο σκοπό να εξυπηρετήσουν τις δόλιες μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες.
Και να ήταν μόνο η δήλωση Ζάεφ; Πλέον οι κουκουλοφόροι πετούν μολότοφ ακόμα και στο «αρχηγείο» των ΜΑΤ και φεύγουν ανενόχλητοι. Ο Ρουβίκωνας απέκτησε έδρα μέσα στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, ενώ κάθε συλλογικότητα μπορεί να δρα αυθαίρετα, μα προπάντων ανενόχλητα, μέσα στις μεγάλες πόλεις.
Από τον κυνισμό στην υποκρισία…
Αυτή είναι η Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπετε, ο πρωθυπουργός δεν είναι μόνο «κυνικός», όπως τον περιέγραψε ο Θόδωρος Παπαδόπουλος με συγκεκριμένα επιχειρήματα στο editorial της εφημερίδας Politik την περασμένη Παρασκευή, αλλά και υποκριτής.
Παριστάνει ότι εφαρμόζει δήθεν «αριστερή» πολιτική έχοντας επιβάλλει 21 μειώσεις συντάξεων. Αλλά δίνει κοινωνικό μέρισμα…
Κάνει ότι συνομιλεί με την κοινωνία, αλλά ο δρόμος μπροστά από το Μέγαρο Μαξίμου είναι αποκλεισμένος από τις κλούβες των ΜΑΤ.
Δηλώνει ότι σέβεται και στηρίζει όσους δοκιμάζονται σκληρά, αλλά έχει το θράσος να δηλώνει σε πληγέντα στο Μάτι ότι «και να έπαιρνες 2000 ευρώ θα τα σπαταλάγες».
Άρα το δίλημμα των επόμενων εκλογών είναι ποια Ελλάδα θέλουμε; Του βολέματος ή των ευκαιριών; Του κυνισμού ή της δράσης; Της υποκρισίας ή της προόδου; Του χθες ή του αύριο;
Οι εποχές των εύκολων «θα» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Το ίδιο και εκείνες που οι Έλληνες έτρωγαν σανό, όπως τόνισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης απευθυνόμενος στα μέλη της νομαρχιακής συνέλευσης της ΝΟΔΕ Β5 στο Ίλιον της δυτικής Αττικής.
Εδώ που φτάσαμε τα πράγματα είναι πολύ απλά…
Εάν η Ελλάδα θέλει να σταθεί στα πόδια της οφείλει να στηρίξει τον ιδιωτικό τομέα!
Εάν η Ελλάδα θέλει να βγει πραγματικά από την κρίση οφείλει να σταθεί δίπλα στους ανθρώπους του μόχθου.
Εάν η Ελλάδα θέλει να προκόψει οφείλει να μην χωρίζει τους πολίτες της σε «κόκκινα», «πράσινα» ή «γαλάζια» παιδιά.
Εάν η Ελλάδα θέλει να προχωρήσει μπροστά οφείλει να προσέξει πραγματικά εκείνους που το έχουν ανάγκη.
Και ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να εφαρμόσει τίποτα από τα παραπάνω…
