Του Χρήστου Μανταρτζίδη
Η Ελληνική κυβέρνηση με μια σειρά μέτρων αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση που προέκυψε εντελώς ξαφνικά στην ζωή μας συνεπεία της υγειονομικής.
Η οικονομική κρίση δεν είναι αποτέλεσμα λανθασμένων επιλογών και ενεργειών της κυβέρνησης. Η υγειονομική κρίσηαντιμετωπίστηκε από την κυβέρνηση κατά γενική ομολογία αποτελεσματικά και θετικά. Ήταν –όπως τελικά αποδείχτηκε- στα μέτρα του «επιτελικού κράτους». Η οικονομική κρίση όμως που ξεκίνησε, σύμφωνα με τιςεκτιμήσεις ειδικών, είναι μάλλον πέρα και έξω από τις δυνατότητες του.
Η κρίση αλλά και οι πολιτικές αντιμετώπισής της θα είναι επώδυνες για όλους. Η Ελληνική κοινωνία στο σύνολό της αντιμετωπίσει μια βίαιη υποτίμηση του επιπέδου ζωής. Θα υποστεί οικονομικό «πλήγμα». Αυτά τα δυσμενή μέτρα θα πρέπει να κατανεμηθούν δίκαια προς όλους ώστε να μην υπάρχει αίσθηση αδικίας από κανέναν. Γι αυτό και οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών όπως του Υπουργού Ανάπτυξης κ Άδωνη Γεωργιάδη, του υπουργού Περιβάλλοντος και ενέργειας Κωστή Χατζηδάκη, του Υπουργού μεταφορών κ Κώστα Καραμανλή, του Κυβερνητικού Εκπροσώπου κ Στέλιου Πέτσα αλλά και βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος όπου του κ Γιάννη Λοβέρδου πως δεν πρόκειται να μειωθούν οι μισθοί στο δημόσιο και οι συντάξεις αποτελούν λαϊκίστικη και ταυτόχρονα επικίνδυνη πολιτική.
Στις 16 Μαΐου το Υπουργείο Οικονομικών εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ανέφερε ότι «δεν σχεδιάζονται μειώσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτά είναι ευσεβείς πόθοι της αντιπολίτευσης». Δυστυχώς κύριοι της Κυβέρνησης, δεν είναι ευσεβείς πόθοι της αντιπολίτευσης. Είναι απαίτηση της κοινωνίας. Είναι απαίτηση για ισότητα και δικαιοσύνη. Ο ιδιωτικός τομέας είναι αναγκασμένος να συντηρεί αυτή την παρασιτική δημοσιοϋπαλληλίστικη οικονομία που σας στηρίζει εκλογικά. Οι ανοχές όμως αλλά και οι αντοχές της κοινωνίας τελειώνουν.
Μάλιστα την ώρα που σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό «έχουμε πόλεμο» και έχει πληγεί η Ελληνική κοινωνία, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι (τουλάχιστον αυτοί των ΔΕΚΟ και του δημοσίου με τις παχυλές συντάξεις) δεν μπορεί να μείνουν αλώβητοι. Όταν με κυβερνητική απόφαση έχει ανασταλεί η οικονομική ζωή της χώρας, απαιτείται από όλους του πολίτες να βάλουν ¨πλάτη¨. Αυτό ισχύει και για τους δημοσίους υπαλλήλους αλλά και για τους συνταξιούχους.
Ο δημόσιος τομέας και οι δημόσιοι υπάλληλοι
Η Ελλάδα διαθέτει έναν υπερτροφικό, υδροκέφαλο και πανίσχυρο δημόσιο τομέα και μια νέα κοινωνική τάξη, αυτή των δημοσίων υπαλλήλων. Είναι η αρχή και το τέλος της χώρας, γι αυτό και οτιδήποτε ιδεολογικό δεν έχει καμία βάση. Ο δημόσιος τομέας έχει μεγαλώσει υπερβολικά μετά την μεταπολίτευση, έχει ισχυροποιηθεί και αλληλοεπιδρά άμεσα με το πολιτικό σύστημα. Επιβάλλει τα θέλω του στις κυβερνήσεις και συντηρείται και χρησιμοποιείται από το πολιτικό σύστημα –όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων και κομματικών παρατάξεων- με δανεικά χρήματα ώστε αυτό (το πολιτικό σύστημα) να εκλέγεται και να διατηρείται στην εξουσία διαχρονικά.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν γίνει πλέον η ισχυρότερη και πιο συμπαγής κοινωνική ομάδα. Θεωρούνται μόνιμοι, ακλόνητοι και ανίκητοι. Και η οικονομική κρίση τους δικαίωσε. Η κρίση και η αντιμετώπισή της απέδειξαν ότι μόνον οι δημόσιοι υπάλληλοι έμειναν αλώβητοι στην χώρα πτώχευσε ο δημόσιος τομέας!!!
Οι νέοι μας πληρώνουν την κρίση. Οι πολιτικοί θυσιάζουν τους θυσιάζουν για να μην περικόψουν τους μισθούς τους και τις συντάξεις. Γι αυτό και οι νέοι μας ονειρεύονται να «μπουν» στο δημόσιο τομέα και να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Και όσο αυτή η επιλογή θα παραμένει πρώτη στις προτιμήσεις καριέρας των νέων παιδιών, τόσο η χώρα θα σέρνεται και θα πηγαίνει από χρεοκοπία σε χρεοκοπία.
Ο δημόσιος τομέας προτάσσοντας γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, κομματοκρατία και ρουσφέτια λειτουργεί ως φορέας προώθησης της αναξιοκρατίας και του αθέμιτου ανταγωνισμού και επηρεάζει άμεσα και τον ιδιωτικό τομέα αλλά και ευρύτερα την Ελληνική οικονομία.
Η Ελληνική οικονομία έχει μετασχηματιστεί από τις αρχές τις 10ετίας του ’80 σε μια κρατικοδίαιτη, καταναλωτική, παρασιτική οικονομία δημοσίων υπαλλήλων, επαγγελματιών συνδικαλιστών και επαγγελματιών συνταξιούχων. Και όσο η χώρα παραμένει σε αυτή την δημοσιοϋπαλληλοκρατούμενη κατάσταση, και κάνουν κουμάντο 5-10 οικογένειες της Αθήνας μαζί με τους πολιτικούς τους συνεταίρους, ας μην περιμένουμε να αλλάξουν τα πράγματα. Η χώρα θα συνεχίσει να σέρνεται στο διηνεκές, περιμένοντας μέχρι την επόμενη κρίση.
Οι έννοιες έχουν παρεννοηθεί και τα απλά έχουν παρεξηγηθεί. Ο ιδιωτικός τομέας θεωρείται στήριγμα του δημόσιου, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο ιδιωτικός τομέας είναι η χώρα. Είναι η οικονομία και η κοινωνία της. Το κράτος και οι μηχανισμοί του απλώς παρέχουν το πλαίσιο και τα εχέγγυα ελευθερίας για την ανάπτυξη της οικονομίας που συντελείται (στις κανονικές χώρες) από τον ιδιωτικό τομέα.
Ποιος πληρώνει το τίμημα της κρίσης;
Μέχρι τώρα εμπειρία μας δείχνει ότι την όποια κρίση την πληρώνει μόνον ο ο ιδιωτικός τομέας. Φαίνεται πως το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Ανεξάρτητα με το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση, είτε λαϊκιστές αριστεροί «δημοκράτες» είτε δεξιοί, ο ιδιωτικός τομέας καλείται να βγάλει το κάρο από την λάσπη.
Η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ όμως, οφείλει να επανακαθορίσει την πολιτική της σε αυτό το ζήτημα, διότι δεν είναι διαχειριστικό αλλά είναι ένα βαθιά πολιτικό, όπως είναι οι συνέπειές του. Τα βάρη πρέπει να κατανεμηθούν δίκαια και προς όλους. Την οικονομική δυσπραγία να την επωμιστούν όχι μόνο ιδιωτικός τομέας αλλά και ο δημόσιος. Η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη οφείλει να μην φοβηθεί τον δημόσιο τομέα και τους δημοσίους υπαλλήλους. Μέχρι στιγμής ο δημόσιος τομέας είναι αλώβητος από την κρίση. Ούτε μείωση μισθού ούτε το φάσμα της ανεργίας.
Ο Πρωθυπουργός κ Μητσοτάκης αλλά και η κυβέρνησή του, αν θέλει να λέγεται φιλελεύθερος οφείλει να μειώσει του μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και τος συντάξεις (έστω και πάνω από ένα επίπεδο). Μέχρι στιγμής δεν τόλμησε να τους αγγίξει και πάει κόντρα στις αρχικές του επιδιώξεις –και δίκες μας προσδοκίες- να μεταρρυθμίσει το κράτος και να αλλάξει την νοοτροπία του. Αν αλλάξει ο δημόσιος τομέας σημαίνει ότι επιτέλους μπαίνει τάξη στην χώρα. Πρέπει να γνωρίζει όμως ότι η καλή κυβερνητική εικόνα μετά την σωστή διαχείριση της επίθεσής στον Έβρο και της πανδημίας εύκολα μπορεί να ξεθωριάσει και παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, η χώρα βαδίζει με σταθερά βήματα προς την επόμενη δημοσιονομική κρίση της.
Από τους χειρισμούς και τις τακτικές του Πρωθυπουργού θα εξαρτηθεί πόσο θα επηρεαστεί η χώρα μας. Ποιες θα είναι οι οικονομικές της συνέπειες αλλά και ποιες οι κοινωνικές της ανοχές και αντοχές. Η διαχείριση της κατάστασης είναι αποκλειστικά στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη διότι το κόμμα του, δυστυχώς, ελάχιστα διδάχτηκε από τις εμπειρίες του παρελθόντος.
Ο Χρήστος Μανταρτζίδης είναι οικονομολόγος
Δείτε επίσης: Χ. Μανταρτζίδης/Η επόμενη μέρα: Τώρα αρχίζουν τα πολύ δύσκολα…
