ΠΗΓΗ: ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ / Από τον Γιώργο Χαρωνίτη
Edition of Contemporary Music – αυτό σημαίνουν τα αρχικά μιας δισκογραφικής εταιρίας που εδρεύει στο Μόναχο εδώ και μισόν αιώνα. Σύγχρονη μουσική – ούτε τζαζ, ούτε κλασική, ούτε ροκ, ούτε τίποτα άλλο. Σύγχρονη μουσική είναι η μουσική που ακούγεται σήμερα, είναι η μουσική που έχει λόγους να ακούγεται σήμερα – ακόμα και αν είναι παλιά. Όσο κι αν ξεκίνησε με τζαζ – σύγχρονη τζαζ και αυτοσχεδιαστική μουσική – στα πρώτα χρόνια των ‘70’s και καθόρισε σε μέγιστο βαθμό την φύση και τον ήχο της «ευρωπαϊκής» τζαζ.
Ιδρυτής της ο Manfred Eicher – ένας άνθρωπος δημιουργικός και επίμονος, με υψηλή αισθητική και γούστο όχι μόνο στη μουσική αλλά σε όλες τις τέχνες. Έχοντας δίπλα του και άλλους δημιουργικούς ανθρώπους (και τότε και σήμερα) αλλά, κατά βάση, σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνος για το τελικό καλλιτεχνικό και αισθητικό αποτέλεσμα του πολιτιστικού «προϊόντος». Ο κατάλογος της ECM αριθμεί σήμερα 2665 άλμπουμ τζαζ, διεθνικής τζαζ, κλασικής και σύγχρονης μουσικής κ.λπ. και είναι πια ευρέως γνωστό πως έχει σχεδόν αποκλειστικότητα – ή κάτι σαν αποκλειστικότητα – σε μουσικές υπογραφές κορυφαίων ονομάτων όπως Keith Jarrett, Jan Garbarek, Arvo Part, Giya Kancheli, Andras Schiff και πολλών άλλων.
Ο μουσικός κόσμος της ECM διαμορφώθηκε στην πορεία, όμως ήδη από την πρώτη πενταετία της λειτουργίας της πήρε μια κατεύθυνση που την ξεχώριζε από οποιαδήποτε άλλη εταιρία σύγχρονης τζαζ – γιατί η σύγχρονη τζαζ ήταν ο αρχικός της βασικός άξονας. Φυσικά, ο Keith Jarrett ήταν σπουδαίος μουσικός, έτσι κι αλλιώς – δεν θα ήταν όμως αυτός που ΕΙΝΑΙ χωρίς την ECM του MANFRED EICHER. Verständlich?
«Ο πιο όμορφος ήχος μετά τη σιωπή». Ένα μόττο που ακολουθεί την ECM από τα πρώτα χρόνια της και φαίνεται να είναι άφθαρτο στον χρόνο. Δεν είναι σχήμα λόγου – είναι μια ουσία που περιγράφει τον «ήχο» της ECM (σε συνδυασμό και με τις εικαστικές προσεγγίσεις των εξωφύλλων των δίσκων της). Αναφορές σε κόσμους που βρίσκουν αντιστοιχίες στο σινεμά του Αγγελόπουλου ή του Γκοντάρ – δηλωμένος λάτρης των οποίων είναι ο Eicher.
Γνωρίζοντας πολύ καλά σχεδόν τα 1500 από τα 2665 (and counting!) άλμπουμ που έχει βγάλει η ECM τα τελευταία 50 χρόνια, μπορώ να πω πως έχει φτιάξει τον δικό της ΕΥΔΙΑΚΡΙΤΟ μουσικό κόσμο μέσα στα σώματα της κλασικής, σύγχρονης, τζαζ, διεθνικής και out rock μουσικής, πιάνοντας ένα κοινό σαφώς μουσικόφιλο και αρκετά πιστό σε όλο τον κόσμο. Η ECM μπορεί να είναι η υλοποίηση ενός αισθητικού / καλλιτεχνικού οράματος του Manfred Eicher, έχει όμως εμπλουτίσει την pop και λόγια αισθητική ανάγκη ενός ευρέως μουσικού φάσματος και κοινού.
Θα μπορούσα να προσθέσω εκατοντάδες λεπτομέρειες για την ECM – όμως η ουσία είναι πάντα η μουσική. Έτσι, θα ξεχωρίσω τα 10 καλύτερα άλμπουμ της ECM που άκουσα μέσα στο 2019.
David Torn, Tim Berne, Ches Smith: Sun of Goldfinger
Eleni Karaindrou: Tous des oiseaux
Giovanni Guidi: Avec le temps
Andras Schiff: Franz Schubert – Sonatas & Improptus
Stephan Micus: White Night
Sokratis Sinopoulos Quartet: Metamodal
Mats Eilertsen: And Then Comes the Night
Mal Waldron Trio: Free at Last (extended 50th anniversary edition)
Paul Bley, Gary Peacock, Paul Motian: When Will the Blues Leave
Larry Grenadier: The Gleaners
