Από τον Γιάννη Καντέα-Παπαδόπουλο
Η καθυστερημένη κυκλοφορία της «Τελευταίας Ταινίας» (1971) του Ντένις Χόπερ στις ελληνικές αίθουσες μας γυρίζει πίσω σε μια εποχή που το mainstream αμερικανικό σινεμά τόλμησε να εμπιστευτεί οραματιστές σκηνοθέτες. Το πείραμα δεν πέτυχε, μας άφησε όμως κληρονομιά μερικές από τις πιο φευγάτες ταινίες όλων των εποχών, οι οποίες μοιάζουν περισσότερο με ψυχεδελικά trips παρά με συγκροτημένες κινηματογραφικές προτάσεις.
«Beyond the Valley of the Dolls» (1970, Ρας Μέγερ)
Μία από τις πιο άκυρες συνεργασίες στην ιστορία του σινεμά, θέλει τον μαέστρο των b-movies και φανατικό λάτρη των γυναικών Ρας Μέγερ να συνυπογράφει το φρενήρες σενάριο της ταινίας με τον Ρότζερ Έμπερτ, έναν από τους διασημότερους κριτικούς κινηματογράφου. Πρόκειται για ένα φιλμ εκτός ελέγχου, με παράλογη και τόσο ανούσια περίπλοκη πλοκή, που καταλήγει… εθιστική.
«Η Τελευταία Ταινία» (1971, Ντένις Χόπερ)
Αν δεν καταλαβαίνετε πολλά παρακολουθώντας τη, να ξέρετε ότι αυτό οφείλεται στον Αλεχάντρο Χοδορόφσκι. Ο Χιλιανός αιρετικός σκηνοθέτης κορόιδεψε τον δημιουργό του «Ξένοιαστου Καβαλάρη» βλέποντας το πρώτο cut της ταινίας και τη χαρακτήρισε «βαρετά συμβατική». Έτσι ο σκηνοθέτης της τη μοντάρισε από την αρχή, καταλήγοντας σε αυτήν την αλλοπρόσαλλη αφήγηση. Εξ ου και ο λόγος που ήταν για χρόνια η «τελευταία» ταινία του Ντένις Χόπερ.
«Two-Lane Blacktop» (1971, Μόντε Χέλμαν)
«Fast & Furious» before it was cool ή αλλιώς πώς ο φολκ μουσικός Τζέιμς Τέιλορ και ο Ντένις Γουίλσον των Beach Boys πέρασαν μερικούς μήνες οδηγώντας τα πιο cool αμάξια που μπορείτε να φανταστείτε. Παρέα με ένα λιγομίλητο κορίτσι στο πίσω κάθισμα, κοντράρονται με αντίπαλους κάγκουρες και ανταλλάσσουν κοφτερές ατάκες, προτού το sui generis αυτό road movie κάψει -κυριολεκτικά!- το σελιλόιντ.
«Zardoz» (1974, Τζον Μπούρμαν)
Τι εννοείτε δεν έχετε δει την ταινία που ο Σον Κόνερι πρωταγωνιστεί φορώντας μόνο ένα κόκκινο σώβρακο, μπότες πάνω απ’ το γόνατο κι έχει τα μαλλιά κοτσίδα; Το απερίγραπτο sci-fi «έπος» του Μπούρμαν είναι must-see για οποιονδήποτε αναρωτιέται πώς μερικές έξυπνες ιδέες μπορούν να εφαρμοστούν με εντελώς λανθασμένο τρόπο, παρεξηγώντας έτσι τα οφέλη ενός μεγάλου προϋπολογισμού…
«Wise Blood» (1979, Τζον Χιούστον)
Αν ο πρωταγωνιστής Χέιζελ Μόουτς ζούσε σήμερα, πιθανότατα θα ξεκινούσε τη δική του start up. Στα ’70s όμως είχαν πέραση οι χριστιανικές αιρέσεις κι έτσι ο ήρωάς μας αποφασίζει να ιδρύσει τη δική του εκκλησία. Αλλά αυτός ο ιεροκήρυκας είναι ακόμη ένας επαγγελματίας bullshit artist και το μόνο που θέλει είναι ένα καλό αυτοκίνητο για να εισέλθει στο βασίλειο των ουρανών…
«Ανεξέλεγκτες Καταστάσεις» (1980, Κεν Ράσελ)
Από τις πρώτες ταινίες που πειραματίστηκαν με τη χρήση ψηφιακών εφέ, η ιστορία του καθηγητή πανεπιστημίου που δοκιμάζει ένα νέο πειραματικό ναρκωτικό είναι ό,τι πιο κοντά σε παραισθησιογόνο trip έφτασε ποτέ το σινεμά. Έκανε πάταγο για τις «παραληρηματικές» σεκάνς του, αλλά απέτυχε εμπορικά κι έβαλε τον Κεν Ράσελ στη μαύρη λίστα του Χόλιγουντ.
ΠΗΓΗ: ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ
