Η Ειρήνη Μουρτζούκου μοιράζεται την τραυματική εμπειρία της σχετικά με την απώλεια του βρέφους και την παρανόηση που προκάλεσαν οι γιατροί.
Η 25χρονη Ειρήνη έχει χάσει και τα δύο παιδιά που έφερε στον κόσμο και τώρα βιώνει την απώλεια του δεκαπέντε μηνών βρέφους της φίλης της. Εμείς το παιδί δεν το πήγαμε νεκρό, όπως λένε από το νοσοκομείο. Ούτε το πετάξαμε στο κρεβάτι, τονίζει στο Φως στο Τούνελ, το οποίο ξεδιπλώνει την τραγική απώλεια τριών παιδιών δύο μητέρων, οι οποίες είναι και στερνές φίλες. Όταν επέστρεψε κατάλαβε ότι το μωρό δεν ανέπνεε. Το πήρα από τα χέρια της.
Η Ειρήνη Μουρτζούκου παρενέβη στην εκπομπή όταν, όπως είπε, άκουσε τη δήλωση του ιατρού. Και ερωτηθείσα γιατί οι γιατροί ισχυρίζονται ότι το παιδί πήγε νεκρό στο νοσοκομείο, απάντησε: Ο ιατροδικαστής έχει βγάλει ότι απεβίωσε στις δύο και πέντε. Ο πατέρας του μικρού Παναγιώτη, μιλώντας στο Τούνελ, ανέφερε ότι όταν τη ρώτησε (τη μητέρα) για το τι έγινε, του είπε πως το προηγούμενο βράδυ είχε βγει για ένα ραντεβού και είχε αφήσει το παιδί μ’ αυτήν την κοπέλα (Ειρήνη Μουρτζούκου).
Ωστόσο, σύμφωνα με την κα Μουρτζούκου, η μητέρα του παιδιού το προηγούμενο βράδυ ήταν σπίτι και βγήκε μόνο για ν’ αγοράσει πάνες. Θα είμαι δίπλα στη φίλη μου, δήλωσε χαρακτηριστικά.
Ήταν ότι χειρότερο αυτό που συνέβη γιατί με πήγε πίσω, μόνο που εγώ το βίωνα μέσα στο νοσοκομείο. Έζησα ξανά τον ίδιο εφιάλτη. Είμαι και θα είμαι δίπλα στη φίλη μου. Ήταν ένα παιδάκι χαρούμενο, ο γιος της. Έμενα κανονικά μαζί τους στο σπίτι και ήταν ο μοναδικός λόγος που μετά απ’ όσα μου έχουν συμβεί, ήμουν χαρούμενη. Το ένιωθα δικό μου. Δεν πίστευα ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο. Αναρωτιέμαι γιατί;, συνεχίζει η κα Μουρτζούκου.
Περιγράφει εκείνη τη μαύρη μέρα στις 5 Αυγούστου και τα όσα έζησαν η ίδια και η φίλη της:
Ήμουν εγώ, η Πόπη και το μωρό στο σπίτι. Η γιαγιά έλειπε, γιατί είχε πάει να δει τον εγγονό της στην Αθήνα. Όταν ξυπνήσαμε όλα ήταν κανονικά, το παιδί έπαιξε, έφαγε και ήταν όπως κάθε μέρα. Έμεινα εγώ με το μωρό στο σαλόνι και η Καλλιόπη πήγε στο δίπλα δωμάτιο να πάρει κάτι.
Όταν επέστρεψε κατάλαβε ότι το μωρό δεν ανέπνεε. Το πήρα από τα χέρια της, το έβαλα στον καναπέ και προσπάθησα να του κάνω τεχνητή αναπνοή, γιατί θυμήθηκα τα δικά μου τα παιδιά και φοβήθηκα ότι κάτι κακό συνέβαινε. Πήρε την ξαδέρφη της τηλέφωνο και φύγαμε με το αυτοκίνητό της κατευθείαν για το Νοσοκομείο. Δεν πήραμε το ΕΚΑΒ, γιατί θ’ αργούσε. Στιγμή δεν σκέφτηκε, όπως λέει, ότι θα μπορούσε να φύγει το αγοράκι της, όπως έγινε και με τα δικά της παιδιά.
Ήταν η ζωή μου όλη αυτό το παιδί. Μετά από αυτό δεν θέλω τίποτα. Καμιά φορά πάω και βλέπω τον μικρό μου αδερφό που είναι τεσσάρων χρόνων, αλλά δεν με τραβάει. Έχει μπει στο κεφάλι μου ότι μπορεί να φύγει κι αυτός. Δεν μπορώ να δεθώ πλέον, τονίζει.
