Αναλύουμε τη διαχρονική πρόταση του Κοζέβ για τη Λατινική Αυτοκρατορία και τη σημερινή της σημασία. Όποιος επιδιώξει να ανακινήσει συζητήσεις σχετικά με τα ταραχώδη χρόνια του Μνημονίου στην Ελλάδα ενδεχομένως να διαπιστώσει πως το ενδιαφέρον των συνομιλητών του είναι περιορισμένο. Η αρχή αυτής της περιόδου αντικατοπτρίζει έναν ριζικά διαφορετικό κόσμο, που διαφέρει όσο η συνθήκη του 2000 από αυτές του 1985 και του 2015 . Τα διλήμματα που καθόριζαν τις πολιτικές αντιπαραθέσεις φαίνονται σήμερα παρωχημένα, κειμήλια μιας εποχής που πολλοί, ίσως λανθασμένα, πιστεύουν ότι δεν θα μας ξαναστοιχειώσει. Οι ιστορικές εποχές έχουν την τάση να συνδέονται ανορθόδοξα, αναζητώντας λύσεις σε φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους περιστάσεις .
Όταν το 2013 ο Ιταλός φιλόσοφος Τζόρτζιο Αγκάμπεν επανέφερε στην επιφάνεια την πρόταση της Λατινικής Αυτοκρατορίας του Αλεξάντρ Κοζέβ, που κυκλοφόρησε ξανά από τις εκδόσεις Έρμα σε μετάφραση της Ιφιγένειας Καμτσίδου, δεν την παρουσίασε απλώς ως μια εναλλακτική πρόταση για τη διαμόρφωση μιας διαφορετικής Ευρώπης, αλλά ως απάντηση στην ευρωπαϊκή κρίση, εστιάζοντας στη διαφορά αντί της ομογενοποίησης.
Σήμερα, η πρόταση του Κοζέβ φαίνεται πιο επίκαιρη από ποτέ, καθώς οι ευρωπαϊκές ισορροπίες και οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί παραμένουν καίρια ζητήματα. Αυτή η πρόταση ενδεχομένως να μας προσφέρει πολύτιμες γνώσεις για τις σύγχρονες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, καθιστώντας τη διαρκώς επίκαιρη .
Πηγή περιεχομένου: in.gr
