Αναδρομή στην ιστορία του Πειραιά μέσω της προσφοράς του Μιχάλη Μανουσκού και του Ολυμπιακού. Δεκέμβριος 1952. Μια φτωχή Ελλάδα προσπαθεί να βρει το βηματισμό της μετά τον Εμφύλιο πόλεμο. Ανάμεσα στις ειδήσεις που γεμίζουν τις εφημερίδες της ημέρας, εκτός από τις κύριες επικεφαλίδες για την τοποθέτηση νέου διοικητή του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, υπάρχει μια είδηση που σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής: «Ο πρώην δήμαρχος Πειραιά, Μιχάλης Μανουσκός, απεβίωσε».
Η είδηση αναφέρει ότι ο Μανουσκός απεβίωσε το πρωί της 11ης Δεκεμβρίου και ότι η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί σήμερα (12 Δεκεμβρίου), με έξοδα του δήμου, στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου.
Ο Μανουσκός ήταν ένας εξέχων ηγέτης στην πόλη του Πειραιά, ένας βιομήχανος με έντονη κοινωνική ευαισθησία και φιλανθρωπικό έργο, καθώς και μεταρρυθμιστής της δημοτικής αρχής κατά τη διάρκεια της τριετούς θητείας του (1938-41). Οι πράξεις και οι επιτυχίες του ήταν ήδη αρκετές για να εξασφαλίσουν τη θέση του στο βάθρο των καταξιωμένων πολιτών του Πειραιά. Υπήρχε, όμως, και κάτι περισσότερο, κάτι πιο θρυλικό…
Στο Πατατάκι… Στον Ολυμπιακό, η ατμόσφαιρα ήταν βαριά, καθώς ο Φίλιππος Κουράντης είχε πεθάνει τον Οκτώβριο, ακολουθούμενος από τον θάνατο του Γιάννη Ανδριανόπουλου τον Νοέμβριο. Ωστόσο, η πηγή της ιστορικής μνήμης μόλις είχε ανοίξει, πιάνοντας το νήμα από την αρχή.
«Θέλω να κάνω τον Ολυμπιακό τόσο μεγάλο ώστε να καλύψει όλο τον Πειραιά», ήταν η δήλωση του οραματιστή συνιδρυτή του Πειραιώτικου συλλόγου, και το όνειρό του έγινε πραγματικότητα.
Μερικά 27 χρόνια νωρίτερα, σε ταβέρνα του Μίρα, συγκεντρώθηκαν και ακούγεται μια φωνή από τον Νότη Καμπέρο: «Ολυμπιακός». Μια δεύτερη φωνή, αυτή του Μανουσκού, ακολούθησε με τις επόμενες τρεις λέξεις που θα μείνουν στην ιστορία: «Σύλλογος Πειραιωτών Αθλητών», για να ορίσουν για πάντα τις δημοφιλείς ρίζες του συλλόγου.
Είναι προφανές ότι αν ο Καμπέρος ήταν ο νονός του Ολυμπιακού, προτείνοντας το όνομα, τότε ο Μανουσκός – ένας από τους 33 συνιδρυτές του συλλόγου – ήταν ο άξιος συν-νονός.
Αυτό που ακολούθησε ήταν η έγκριση του καταστατικού της νέας οργάνωσης από το Πρωτοδικείο Πειραιά (Απόφαση 1247/20 Μαΐου 1925), με τον πρώτο πρόεδρό της μόλις 30 ετών.
Ο Καμπέρος και ο Κρέμος υπηρέτησαν ως αντιπρόεδροι, ο Μαραγκουδάκης ως γενικός γραμματέας, ο Κόκκινος ως ταμίας, ο Λαγουράτζης ως υπεύθυνος ομάδας και οι Κυρίμης, Ζαχαρίας, Λουλουδάκης και Κασημάτης ως μέλη του Δ.Σ. Σαφώς μια χοροεστία γιγάντων.
Με την παρούσα ατμόσφαιρα, η διαδρομή του Μιχάλη Μανουσκού ως βιομήχανου και κοινωνικού μεταρρυθμιστή παρέχει μια σημαντική ματιά στην ιστορία του Πειραιά και του Ολυμπιακού, καθιστώντας τον έναν από τους μεγάλους πολίτες της πόλης.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
