Ο Νίκος Περάκης αποτυπώνει την ελληνική τραγελαφικότητα με μοναδικό και κωμικό τρόπο στην κινηματογραφία. Ο Νίκος Περάκης είναι ένας από τους λίγους σκηνοθέτες που έχει καταγράψει την ελληνική τραγελαφικότητα σε όλο της το μεγαλείο, τόσο ουσιαστικά όσο και ανάλαφρα. Η ταινία «Λούφα και παραλλαγή», που κυκλοφόρησε το 1984, πραγματεύεται την κωμική πλευρά μιας δύσκολης περιόδου για την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Χούντας. Επικεντρώνει στο γέλιο και το ανοιχτό πνεύμα ως φυσική αντίδραση στην καταπίεση και στη στέρηση της ελευθερίας.
Όταν η ταινία προβλήθηκε, ο Περάκης είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει τις αντιδράσεις του κοινού, απορροφώντας την ατμόσφαιρα των αιθουσών, που περιλάμβαναν τόσο καλά συντηρημένα μηχανήματα όσο και αίθουσες που προτιμούσε να μην επισκεφθεί. Αυτό έθεσε προβληματισμούς σχετικά με τον βαθμό που η ταινία λειτούργησε ως κωμωδία ή δράμα.
Η ταινία έγινε σημείο αναφοράς στην ποπ κουλτούρα και απέσπασε τέσσερα βραβεία στο 25ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Στηρίχθηκε στη σάτιρα και στους καυστικούς διαλόγους, διηγούμενη τα έργα μιας ομάδας στρατιωτών που υπηρετούσαν στην Υ.ΕΝ.Ε.Δ.
Ο Περάκης, αναφερόμενος στη δημιουργική περίοδο, επισήμανε ότι «Λούφα και παραλλαγή» αντανακλούσε την κοινωνία του στρατού ως ένα νεολογισμό, καθώς «ο σταθμός βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο, αλλά οι πρωταγωνιστές ξεπερνούν τις δυσκολίες υπονομεύοντας τη σοβαροφάνεια και την προπαγάνδα».
Η συνέχεια αυτής της ταινίας ήταν η «Βίος και Πολιτεία», που εμβάθυνε στα βιώματα του Περάκη κατά τη διάρκεια της θητείας του.
Η ταινία «Φούσκα», που κυκλοφόρησε το 2002, συνέχισε τη σατιρική ματιάστο ελληνικό κοινωνικό τοπίο, ενσωματώνοντας στοιχεία της εποχής.
Βίντεο:
