Η επαναστατική ταινία του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Με κομμένη την ανάσα, άλλαξε τα κινηματογραφικά δεδομένα, ανατρέποντας συμβάσεις. Ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ ήξερε ακριβώς πώς ήθελε να διαμορφώσει το ντεμπούτο του στον χώρο του κινηματογράφου με την ταινία του Με κομμένη την ανάσα, η οποία κυκλοφόρησε 65 χρόνια πριν. Με αυτή την ταινία, ήθελε να ανατρέψει την αντίληψη του κοινού για τον κινηματογράφο, σπάζοντας τις παραδοσιακές αφηγηματικές συμβάσεις που κυριαρχούσαν μέχρι τότε. Το 1964, δήλωσε στον Όλιβερ Τοντ του BBC ότι ήταν μια ταινία που πήρε όλα όσα είχε κάνει ο κινηματογράφος — κορίτσια, γκάνγκστερ, αυτοκίνητα — τα ανατίναξε όλα αυτά και έβαλε μια για πάντα τέλος στο παλιό στυλ. Η ταινία, που έκανε πρεμιέρα στις 16 Μαρτίου 1960, κατέστησε αναγκαία την επαναστατική αλλαγή στη γλώσσα του κινηματογράφου, μέσα από το αποσπασματικό μοντάζ, τους εκκεντρικούς διαλόγους και την ελεύθερη κίνηση της κάμερας.
Η πλοκή της ταινίας επικεντρώνεται στον ανήθικο μικροεγκληματία Μισέλ Πουακάρντ (τον υποδύεται ο Ζαν-Πολ Μπελμοντό) και τη σύνθετη σχέση του με την Πατρίσια Φραντσινί (Τζιν Σίμπεργκ), μια Αμερικανίδα φοιτήτρια δημοσιογραφίας στο Παρίσι. Όταν ο Μισέλ προσπαθεί να διαφύγει μετά τη δολοφονία ενός αστυνομικού, η πλοκή εξελίσσεται σε έναν αγώνα δρόμου για την επιβίωση. Ο Γκοντάρ όμως δεν περιορίζεται απλά στη στήριξη της εγκληματικής αφήγησης· επικεντρώνεται στην αποδόμηση των κινηματογραφικών κανόνων, θέτοντας στο επίκεντρο την ανθρώπινη εμπειρία.
Ο Γκοντάρ, ο οποίος γεννήθηκε το 1930 από πλούσιους γαλλοελβετούς γονείς, ήταν ενταγμένος στον κόσμο του κινηματογράφου κατά την προαναφερόμενη δεκαετία. Στα πρώτα του βήματα, δούλεψε ως κριτικός κινηματογράφου, καταθέτοντας τη δική του κριτική για τις λογοτεχνικές διασκευές που κυριαρχούσαν στην εποχή του. Αντλώντας έμπνευση από τον Μπέρτολτ Μπρεχτ, ήθελε να καταστήσει τις ταινίες πιο κοντά στις πραγματικές ζωές των ανθρώπων και να προωθήσει την εμβάθυνση στην καθημερινότητα. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γαλλία υποδέχτηκε ένα κύμα αμερικανικών ταινιών, επηρεάζοντας τους Γάλλους κριτικούς, όπως τον Γκοντάρ και τον Φρανσουά Τρυφώ, οι οποίοι άρχισαν να προτείνουν νέα κινηματογραφικά μονοπάτια.
Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε ένα άρθρο του Τρυφώ και, παρόλο που αρχικά ήταν πιστό σε αυτό, ο Γκοντάρ αποφάσισε να εγκαταλείψει το σενάριο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, προτιμώντας τον αυθορμητισμό και την αυτοσχεδίαση από τους ηθοποιούς. Αυτή η προσέγγιση, συνδυασμένη με τον περιορισμένο προϋπολογισμό, τον οδήγησε στους δρόμους του Παρισιού για τις λήψεις του, αποτυπώνοντας την αυθεντικότητα της πόλης και τις καθημερινές της στιγμές.
Ο Γκοντάρ ενσωμάτωσε επιρροές από άλλες ταινίες, καταρρίπτοντας τις παραδοσιακές αφηγηματικές δομές και προωθώντας την κριτική σκέψη των θεατών. Η επιρροή του Μπρεχτ φάνηκε επίσης στην τεχνική του να θυμίζει συνεχώς στους θεατές ότι παρακολουθούν μια ταινία, αντί να ταυτίζονται απόλυτα με τους χαρακτήρες.
Η καινοτόμος χρήση των jump cuts, καθώς και η ανατροπή των κινηματογραφικών κανόνων, καθόρισαν τη μοναδικότητα της ταινίας. Ο Γκοντάρ επιδίωξε να προκαλέσει τους θεατές και να τους ενθαρρύνει να αναζητούν τις δικές τους ερμηνείες σε έναν κόσμο που συχνά αρνείται την απλότητα και την προφανή κατανόηση.
Αυτή η επαναστατική ταινία παραμένει διαχρονική, αφήνοντας στους θεατές την ελευθερία να καταλήξουν στις δικές τους κρίσεις και ερμηνείες. Η ανατρεπτική φύση του Με κομμένη την ανάσα είναι ένα αναγνωρίσιμο κομμάτι της κινηματογραφικής ιστορίας που συνεχίζει να εμπνέει και να επηρεάζει τους καλλιτέχνες έως σήμερα.
Βίντεο:
Πηγή περιεχομένου: in.gr
