Ανακαλύψτε πως οι συμφωνίες χρέους έναντι φύσης μπορεί να προσφέρουν λύσεις για την κλιματική κρίση. Με υψηλό χρέος και ευάλωτες στην ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή -για την οποία έχουν απειροελάχιστο μερίδιο ευθύνης- δεκάδες από τις φτωχότερες αναπτυσσόμενες χώρες του πλανήτη βρίσκονται εγκλωβισμένες σε έναν φαύλο κύκλο. Η εξυπηρέτηση του χρέους μειώνει το δημοσιονομικό περιθώριο για επενδύσεις σε μέτρα ανάσχεσης των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Αυτή με τη σειρά της υποβαθμίζει την παραγωγικότητα και προκαλεί όλο και πιο συχνά υψηλού κόστους φυσικές καταστροφές, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολη την εξυπηρέτηση του χρέους.
Τούτων δοθέντων, η ενίσχυση της χρηματοδοτικής στήριξης των αναπτυσσόμενων κρατών για την επείγουσα ανάγκη ανάληψης περιβαλλοντικής δράσης και προσαρμογής στην υπερθέρμανση του πλανήτη βρίσκεται στο επίκεντρο της COP29, της φετινής Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Κλίμα, που βρίσκεται σε εξέλιξη στο Μπακού, στο πετρελαιοπαραγωγό Αζερμπαϊτζάν. Με την επιδείνωση της κλιματικής κρίσης, το απαιτούμενο ποσό υπολογίζεται πλέον σε 1 τρισεκατομμύριο δολάρια ετησίως μέχρι το 2035.
Αυτό το φόντο έχει αρχίσει να αναπτύσσει παράλληλα νέα δυναμική μια όχι και τόσο νέα πρακτική, που αφορά σε ανταλλαγές χρέους έναντι φύσης. Πρόκειται για χρηματοπιστωτικές συμφωνίες που δίνουν σε μια χώρα τη δυνατότητα αναδιάρθρωσης του χρέους της, με αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση έργων για τη διαφύλαξη του κλίματος και της βιοποικιλότητας.
Βίντεο:
