COP29 και οι ανάγκες των αναπτυσσόμενων χωρών για κλιματική χρηματοδότηση προς έναν βιώσιμο κόσμο. Το πιο δύσκολο ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι διαπραγματεύσεις για το κλίμα στην COP29, που ξεκίνησαν στο Μπακού στις 11 Νοεμβρίου, αφορά τον νέο συλλογικό ποσοτικό στόχο (NCQG). Το NCQG προορίζεται να αντικαταστήσει τον μακροχρόνιο στόχο άντλησης 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως από τις πλουσιότερες χώρες προς τις φτωχότερες για τη χρηματοδότηση δράσεων υπέρ του κλίματος. Αναμένεται ότι μέχρι το επόμενο έτος όλες οι χώρες θα δηλώσουν τις προθέσεις τους σχετικά με τη μείωση των εκπομπών τους για την επόμενη δεκαετία.
Εάν οι διαπραγματευτές καταφέρουν να συμφωνήσουν, αλλά θα μπορούσε να επιτευχθεί σημαντική νίκη καθώς οι απαιτήσεις χρηματοδότησης των αναπτυσσόμενων χωρών για ένα πράσινο μέλλον μπορεί να είναι λιγότερες από αυτές που πιστεύεται. Οι τρεις βασικές ανάγκες χρηματοδότησης των αναπτυσσόμενων χωρών περιλαμβάνουν τις επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τις αποζημιώσεις για το κλείσιμο εργοστασίων άνθρακα και τη χρηματοδότηση προσαρμογής για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.
Εάν η χρηματοδότηση προσαρμογής εξαιρεθεί από τον προϋπολογισμό, η κατάσταση γίνεται πιο ξεκάθαρη. Ένα από τα βασικά προβλήματα είναι ότι οι πλούσιες χώρες πρέπει να κινητοποιήσουν περίπου μισό τρισεκατομμύριο δολάρια κάθε χρόνο μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Για να ενθαρρυνθούν οι αναπτυσσόμενες χώρες να εγκαταλείψουν την ενέργεια από άνθρακα και να διατηρήσουν τα δέντρα ζωντανά, οι πλούσιες χώρες χρειάζονται συγκεκριμένα χρηματοδοτικά κίνητρα. Οι πολυμερείς δανειστές ανάπτυξης έχουν δεσμευτεί να αυξήσουν τη χρηματοδότησή τους για το κλίμα το 2030.
