Σε μια ιδιαίτερα συγκινητική εκδήλωση στη Γυάρο, ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, καλωσόρισε εκ μέρους της ΚΕ του Κόμματος τους «επιζήσαντες κρατούμενους στο “Θανατονήσι”, τις γυναίκες, τα αδέλφια και τους απογόνους των αλύγιστων της ταξικής πάλης». Είπε ότι η Γυάρος ήταν τόπος «που επέλεξε η αστική τάξη της χώρας μας, την περίοδο της ένοπλης ταξικής αναμέτρησης 1946-1949 και μετά, στις άλλες δύο περιόδους λειτουργίας αυτής της φυλακής ως και το 1974, για να τσακίσει, όπως ήλπιζε, πρωτοπόρους αγωνιστές, τους κομμουνιστές πριν απ’ όλους. Μα όσο κι αν άλεσε τα κόκκαλά τους, δεν τα κατάφερε. Μάρτυρες όλοι όσοι επέζησαν, πολλοί είναι σήμερα μαζί μας εδώ».
Στην εκδήλωση πραγματοποιήθηκαν αποκαλυπτήρια Μνημείου με τίτλο “Ρωγμή” που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Αντώνης Μυρωδιάς, ο οποίος συμμετείχε σε πανελλήνιο καλλιτεχνικό διαγωνισμό που είχε προκηρύξει η ΚΕ του ΚΚΕ για τη φιλοτέχνηση και εγκατάσταση Μνημείων στη Γυάρο και τη Μακρόνησο και έλαβε την πρώτη θέση, όσον αφορά τον διαγωνισμό για τη Γυάρο. Για το έργο ο Α. Μυρωδιάς επισήμανε πως «στο “σώμα” του είναι καρφωμένα είκοσι ένα (όσα και τα χρόνια λειτουργίας των κολαστηρίων) πρίσματα, θραύσματα από υλικό ανοξείδωτο, μόνιμα λαμπερό και αναλλοίωτο στο χρόνο».
«Φέρνουμε στο νου, έναν προς έναν τους αλύγιστους της ταξικής πάλης. Ορκιζόμαστε, να τραβάμε διαρκώς μπροστά, να χαράζουμε βήμα το βήμα, τον ίδιο δρόμο που εκείνοι βάδισαν. Για να χαράξει η μέρα που θα είναι παρελθόν το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Για να ‘ναι ολάνοιχτος ο δρόμος της οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας, ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός. Δεν ξεχνάμε τίποτα, δεν συγχωρούμε τίποτα. Τα φωτεινότερα μυαλά του τόπου μας, τα πρώτα παλικάρια της τάξης μας, έφτυσαν το γάλα της μάνας τους σ’ αυτόν τον βράχο. Αιώνια η καταισχύνη για τους βασανιστές, για την αστική τάξη, τα συμφέροντα της οποίας υπηρέτησαν», είπε ο Δ. Κουτσούμπας.
Σημείωσε ότι η αστική τάξη «δεν έβαλε στο χέρι» το ΚΚΕ στην ήδη εκατόχρονη πορεία του και πρόσθεσε «το ΚΚΕ στέκει και σήμερα καρφί στο μάτι τους. Το ΚΚΕ σαλπίζει αντίσταση, οργάνωση, ανατροπή, ειδικά σήμερα που νέα τύμπανα πολέμου ηχούν στη γειτονιά μας, το Αιγαίο, η Μεσόγειος γίνονται όλο και περισσότερο πεδίο ανταγωνισμών, οι “σύμμαχοι” δίνουν το πράσινο φως για νέα επέμβαση στην ήδη ματωμένη Συρία, η χώρα μας μετατρέπεται, απ’ άκρη σ’ άκρη, σε μια απέραντη αμερικάνικη βάση. Και όλα τα Βαλκάνια πεδίο σκληρού ανταγωνισμού».
Τόνισε στη συνέχεια ότι «και σ’ αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς υπάρχουν αντιστάσεις με την ακούραστη δουλειά των ΚουΚουΕδων». Αναφέρθηκε στην πείρα και τη γνώση που διδάσκει το ανειρήνευτο της πάλης, τονίζοντας ότι ο εορτασμός των 100 χρόνων του ΚΚΕ «ήταν μια διακήρυξη σ’ όλους τους τόνους: Δεν δουλώνουμε, δεν υπογράφουμε, τραβάμε μπροστά! Και είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να τραβήξουμε μπροστά, γιατί μόνον οι ιδέες της κοινωνικής απελευθέρωσης είναι το μέλλον».
Ο Δ. Κουτσούμπας είπε ότι η κυβέρνηση της ΝΔ έχει πάρει την αντιλαϊκή σκυτάλη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και σπρώχνει τη ζωή της εργατικής τάξης ακόμα πιο βαθιά στο λάκκο της εκμετάλλευσης, προσθέτοντας «αυτή είναι η βία για την οποία δεν μιλάνε την ώρα που ορκίζονται στη δημοκρατία» και σημειώνοντας «είδαμε την αντίδρασή τους όταν κόκκινη μπογιά έβαψε το άγαλμα του μακελάρη Τρούμαν. Πάνοπλοι όρμησαν να χτυπήσουν τη διαδήλωση, είδαμε τις “φιλοφρονήσεις” τους. Οι απόγονοι του Πλυτζανόπουλου ξεσπάθωσαν ενάντια σε νέους αγωνιστές».
«Αυτοί που έχουν κουρελιάσει κάθε έννοια δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς, μάς κουνάνε το δάχτυλο τάχα γιατί είναι αντιδημοκρατική πράξη το γκρέμισμα του Τρούμαν. Είναι αντιδημοκρατική πράξη να θέλουν οι εργάτες δικά τους τα συνδικάτα; Είναι αντιδημοκρατική πράξη να θέλουν οι αγρότες δικό τους τον καρπό της γης που σπέρνουν και θερίζουν;
Την “μη μου άπτου” δημοκρατία των σαλονιών, η εργατική τάξη την έχει ήδη πληρώσει ακριβά με ποταμούς αίματος και αρνείται στο όνομα αυτής της δημοκρατίας να στείλει τα παιδιά της φαντάρους στα σφαγεία του ιμπεριαλισμού», πρόσθεσε.
«Η δημοκρατία ή θα είναι το κράτος των πολλών, αυτών που παράγουν όλον τον πλούτο και γι’ αυτό θα είναι δικτατορία σε βάρος των λίγων, της αστικής τάξης, ή θα είναι το κράτος που σφάζει καθημερινά, ως δήθεν υπερταξικό, αυτούς που παράγουν όλον τον πλούτο» τόνισε, μεταξύ άλλων, σημειώνοντας ότι «ένα από τα διδάγματα της ανειρήνευτης πάλης στις εξορίες και τις φυλακές είναι πως όποτε κινδύνεψαν τα κέρδη τους έστησαν στρατοδικεία και εκτελεστικά αποσπάσματα».
Όπως ανέφερε, «η Γυάρος δεν ξεπήδησε από το πουθενά», και επισήμανε, μεταξύ άλλων, ότι «το χτίσιμο αυτής της φυλακής ήταν ανάγκη της αστικής τάξης για να στεριώσει την εξουσία της, τότε, το 1947, που ο αγώνας του ΔΣΕ είχε ήδη μπει σε νέα, αναβαθμισμένη φάση και ήταν φανερό ότι η ταξική σύγκρουση θα έφτανε μέχρις εσχάτων». «Ήταν η ώρα της “εθνικής συνεννόησης” για την αποφασιστική καταστολή» είπε, αναφερόμενος στη συνέχεια, στο πογκρόμ κατά του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, που είχε ξεκινήσει ήδη από το 1945, στο οποίο επιδόθηκε οξύνοντάς το η “επτακέφαλη” αστική κυβέρνηση εκείνης της εποχής με «όργιο δολοφονιών, συλλήψεων και εξοριών», μεταξύ των οποίων και η δολοφονία στην Θεσσαλονίκη του Γιάννη Ζέβγου-Ταλαγάνη αναπληρωματικού μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στις 20 Μαρτίου 1947.
«Δεν θα ήταν υπερβολή αν χαρακτηριστεί η Ελλάδα του ένοπλου ταξικού αγώνα ως ένα κράτος απέραντη φυλακή», υπογράμμισε, προσθέτοντας ότι το πλέον συμβολικό στρατόπεδο αποτέλεσε η Μακρόνησος και από κοντά και η Γιούρα». Μίλησε για την Γυάρο όπου οι εξόριστοι στην πρώτη περίοδο λειτουργίας της, ανέρχονταν σε 18.000, ενώ συνολικά, μαζί με τις άλλες δύο περίοδες λειτουργίας της ως το 1974 ξεπέρασαν τις 25.000 και αναφέρθηκε στην εξοντωτική σωματική και ψυχολογική βία που ασκήθηκε στους κρατούμενους για να αποσπάσουν από αυτούς δηλώσεις αποκήρυξης του ΚΚΕ. Επισήμανε ότι ήδη από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του στρατοπέδου εμφανίστηκαν οι πρώτοι παράνομοι πυρήνες του ΚΚΕ και οι πρώτες κομματικές εντολές και κατευθύνσεις, με στόχο τη μαζική αντιμετώπιση της βίας και των μέτρων που λαμβάνονταν από τον ταξικό αντίπαλο, τον συντονισμό της εσωτερικής ζωής και την κατατόπιση και ενημέρωση των εξόριστων για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, αλλά και διεθνώς.
Χαρακτήρισε ως αποκορύφωμα της αντίστασης των εξορίστων της Γυάρου στη βία τη μαζική διαδήλωση για το θάνατο του αγωνιστή Κώστα Συρινιώτη, κατά την οποία 6.000 περίπου εξόριστοι συνόδευσαν το νεκρό με συνθήματα όπως «Αθάνατος» και «Τιμημένο ΚΚΕ». Αναφέρθηκε ακόμα στην επιμορφωτική και ενημερωτική προσπάθεια των πολιτικών κρατουμένων.
«Βρισκόμαστε σήμερα εδώ επισημαίνοντας μέσα και από τον συμβολισμό που περιέχει αυτό το μνημείο, τη δυνατότητα να συνεχίσουν να δημιουργούνται ρωγμές σ’ αυτό το σύστημα μέχρι την οριστική ανατροπή του. Είναι ανάγκη των καιρών» υπογράμμισε ο Δ. Κουτσούμπας. Είπε ότι η αστική τάξη στην προσπάθειά της να εμφανίσει «ως μονόδρομο την καπιταλιστική εκμετάλλευση με τον αέρα που έδωσε στα πανιά της η επικράτηση της αντεπανάστασης έχει ως σημαιοφόρους πολλούς από εκείνους που εξαργυρώνοντας το κάποιο πέρασμά τους κάποτε, από τις γραμμές του επαναστατικού κινήματος, τα δίπλωσαν κι έκαναν αυτό ακριβώς που δεν έκαναν οι αλύγιστοι της ταξικής πάλης: Άρπαξαν την ευκαιρία να χωθούν κάτω απ’ το τραπέζι των αστών, να γευτούν κι αυτοί κάτι απ’ τα κόκαλα, ορισμένοι να χτίσουν και καριέρες».
Τόνισε ότι η πάλη για την ανατροπή του σάπιου συστήματος δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική χωρίς την διαρκή πάλη εναντίον του οπορτουνισμού.«Κορυφαίες στιγμές της δράσης του οπορτουνισμού έζησε στο πετσί της η εργατική τάξη στα χρόνια που πέρασαν, όταν ξεφτυλίζονταν το ένα μετά το άλλο τα κόμματα της αστικής τάξης κι εμφανίστηκαν τότε οι σωτήρες της “πρώτης φοράς αριστερά” να νομιμοποιήσουν τα μνημόνια, να εδραιώσουν την εκμετάλλευση, να στείλουν πίσω στο σπίτι πολλούς απ’ όσους είχαν αρχίσει να βγαίνουν στο δρόμο, και εν τέλει να γίνουν οι καλύτεροι κήρυκες των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού, παρουσιάζοντάς το όλο αυτό σαν “αριστερά” που έχει αφήσει πίσω της την “σκουριά”, όπως έλεγε άλλοτε ένας από τους πρωταγωνιστές της επιχείρησης “διάλυση του ΚΚΕ” στο μακρινό 1991», είπε ο Δ. Κουτσούμπας.
Είπε ότι «ο ρόλος μας σήμερα είναι γερό ΚΚΕ που να μπορεί να εκπληρώσει την ιστορική του αποστολή, που θα αντέχει και θα συνεχίσει να δρα με την ίδια αταλάντευτη πίστη για το νομοτελειακό, το αναπόφευκτο πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό – κομμουνισμό».
Ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ κατέληξε στην ομιλία του λέγοντας: «Παλεύουμε για να γίνει ο κάθε εργάτης και εργάτρια αφεντικό του εαυτού τους, η εργατική τάξη αφεντικό της δικής της τάξης και όχι υπηρέτης των πλουτοκρατών. Κι αυτό θα γίνει με τη συνεχή πάλη για αλλαγή συσχετισμών, για ανασύνταξη του κινήματός της, σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, με κοινωνική συμμαχία φυσικά με τους συμμάχους της, την αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ, τους νέους και τις νέες, τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, για την τελική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού – κομμουνισμού».
