«Ο εθελοντισμός είναι στην ουσία ένας τρόπος να φωνάξεις: μη φοβάσαι είμαι εδώ», τονίζει, μιλώντας στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η Κωνσταντινιά Πέτσογλου, γιατρός, ειδικός ιατροδικαστής, εκπαιδευμένη στο ιατρικό βελονισμό, η οποία ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμα του υπουργείου Υγείας για εθελοντές.
«Καθώς η πανδημία εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς, κρίθηκε αναγκαία η παροχή υπηρεσιών υγείας στις δομές υγείας της χώρας μας και από εθελοντές», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το υπουργείο Υγείας και από κάθε άκρη της Ελλάδας είναι πολλοί οι άνθρωποι αυτοί που έχουν ήδη συμπληρώσει τις φόρμες συμμετοχής.
«Σε τέτοια περίπτωση δεν μπορούμε να είμαστε απλώς θεατές. Η αγωνία μας είναι ακόμη μεγαλύτερη, όταν παραμένουμε αδρανείς και εκτός συστήματος, βολεμένοι στο πελατολόγιό μας. Με αίσθηση καθήκοντος και προσφοράς προς το συνάνθρωπο, από την πρώτη στιγμή ένιωσα ότι είχα να προσφέρω», υπογραμμίζει η κ. Πέτσογλου. Περιμένει να την καλέσουν τις επόμενες μέρες με μεγάλη ανυπομονησία, όπως λέει. «Να δώσω, να νιώσω ότι έβαλα και εγώ τη δύναμη της γνώσης μου, να εργαστώ αποδοτικά και στο τέλος να βγούμε νικητές στη μάχη αυτή. Νομίζω, όπως και για τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής, δεν υπάρχει όριο όταν θεραπεύεις και παλεύεις να κρατήσεις ανθρώπους στη ζωή. Τα παίζεις όλα για όλα», τονίζει.
Η ίδια θεωρεί ότι το νοσοκομειακό μας σύστημα -παρά την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών- είναι άξιο και μπορεί να ανταπεξέρχεται σε καθημερινές δυσκολίες και αντιξοότητες. «Αυτή τη στιγμή μιλάμε για ένα σύστημα υγείας που πρέπει να ανταπεξέλθει σε ένα τεράστιο βάρος, ένα τερατώδες πρόβλημα νοσηλείας και θεραπείας. Οι εθελοντές επιστήμονες και το τεχνικό προσωπικό μπορούν να το στηρίξουν και οφείλουν κατά τη γνώμη μου να το πράξουν», σημειώνει η κ. Πέτσογλου.
Χαρακτηρίζει, δε, τη θετική ανταπόκριση πολλών συναδέλφων της σε εθελοντική εργασία, «ένα αισιόδοξο μήνυμα αλληλεγγύης και στήριξης των ιατρών και των ασθενών μας» και θεωρεί ότι ο εθελοντισμός είναι παρεξηγημένος στην Ελλάδα. «Ο εθελοντισμός είναι στην ουσία ένας τρόπος να φωνάξεις “μη φοβάσαι, είμαι εδώ”. Ο κάθε λειτουργός υγείας νομίζω πως νιώθει έτσι, ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να βοηθήσει, να πάρει μαζί με άλλους στα χέρια του την κατάσταση. Στην Ελλάδα, αρκετοί από τους πολίτες είναι εθελοντές και δεν το γνωρίζουν. Βοηθούν συνανθρώπους τους καθημερινά χωρίς αντάλλαγμα. Απλώς σε πιο οργανωμένα συστήματα, ο εθελοντισμός θέλει συνεργασία, πρόγραμμα και στόχο. Η καχυποψία από κάποιους, νομίζω πως οφείλεται στην έλλειψη παιδείας και γνώσης, όπως και στον φόβο της κοινωνικότητας και της ομάδας».
Οι εθελοντές δεν αντικαθιστούν το κράτος
Σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στη λειτουργία του κράτους και στον εθελοντισμό, κάνει η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Μαριλένα Αγγελή, η οποία επίσης δήλωσε εθελόντρια. Υπογραμμίζει ότι «οι υπηρεσίες σωματικής και ψυχικής υγείας θα έπρεπε να εξασφαλίζονται δημόσια και δωρεάν, και όταν αυτό δεν συμβαίνει διαπιστώνει κανείς τις δυσμενείς επιπτώσεις της έλλειψής της, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, ειδικά σε περιστάσεις ψυχοκοινωνικής κρίσης, όπως η τωρινή. Οι εθελοντές δεν αντικαθιστούν το κράτος, αλλά απαντούν στην ανθρώπινη ανάγκη της κλήτευσης στην κοινότητα, επαναφέροντας στο επίκεντρο τον θεραπευτικό χαρακτήρα των ανθρωπίνων σχέσεων και του μοιράσματος της οδύνης».
