Εξερεύνηση της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας που περιγράφει πράξεις αυτοθυσίας ως μορφή αντίστασης. Η μάχη του 1803 ανάμεσα στους Σουλιώτες και τον οθωμανικό-αλβανικό στρατό κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην ελληνική ιστορία και τη λαογραφία. Όταν οι Σουλιώτες συνειδητοποίησαν ότι η ήττα ήταν αναπόφευκτη, άρχισαν να εκκενώνουν το Σούλι. Ωστόσο, μια μικρή ομάδα Σουλιωτισσών μαζί με τα παιδιά τους βρέθηκαν παγιδευμένες στο βουνό του Ζαλόγγου. Στην πράξη που μετέπειτα έγινε γνωστή ως χορός του Ζαλόγγου, λέγεται ότι οι γυναίκες πρώτα πέταξαν τα παιδιά τους από τον γκρεμό, και λίγο αργότερα ακολούθησαν και οι ίδιες .
Ο θρύλος θέλει αυτές τις γυναίκες να πηδούν από τον γκρεμό, τραγουδώντας και χορεύοντας, ως πράξη απόλυτης αντίστασης. Παρά το γεγονός ότι η αυθεντικότητα αυτής της ιστορίας έχει αμφισβητηθεί με το πέρασμα του χρόνου, υπάρχουν και άλλες παρόμοιες αφηγήσεις που εκφράζουν το πνεύμα του θρυλικού συνθήματος «Ελευθερία ή Θάνατος» .
Στις 25 Φεβρουαρίου 1336, το κάστρο του Πιλενάι, που βρίσκεται στη σημερινή Λιθουανία, πολιορκήθηκε από τους Τεύτονες Ιππότες. Ο στρατός του κάστρου, υπό την ηγεσία του δούκα Μαργκίρις, πολέμησε γενναία, αλλά όταν οι στρατιώτες του είχαν περιοριστεί σε περίπου 4.000, αναγνώρισε ότι η νίκη ήταν αδύνατη. Γνωρίζοντας ότι οι υπήκοοί του θα γίνονταν σκλάβοι, κάλεσε τους στρατιώτες του να βάλουν φωτιά στο κάστρο και να αυτοκτονήσουν μαζικά.
Στους πολίτες του Σαϊπάν, που φοβούνταν μήπως τα αμερικανικά στρατεύματα τους βασάνιζαν ή τους δολοφονούσαν, παρατηρείται αντίστοιχη τραγωδία. Υπολογίζεται ότι 22.000 άμαχοι έχασαν τη ζωή τους καθώς περπάτησαν στη θάλασσα ή πηδήξαν από τους βράχους.
Η αναδρομή αυτή στις διάφορες ιστορικές περιστάσεις, από τη Μασάντα μέχρι την ιστορία των 47 ρόνιν, αποδεικνύει ότι η πράξη της αυτοθυσίας ως μέσο αντίστασης και διατήρησης της αξιοπρέπειας συναντάται σε πολλές πολιτιστικές παραδόσεις.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
