«Έκανα συνεχείς επισκέψεις στην Εθνική Πινακοθήκη και απέκτησα οικειότητα με τα έργα και τον χώρο, ώσπου πίστεψα ότι ένα από αυτά μπορεί να γίνει δικό μου. Αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν 2 χρόνια περίπου και με οδήγησαν να κάνω το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου» φέρεται να αναφέρει στην ομολογία του ο δράστης
Οι κατηγορίες που τον βαραίνουν είναι η διακεκριμένη περίπτωση κλοπής κατά συναυτουργία, τετελεσμένης και σε απόπειρα, πραγμάτων καλλιτεχνικής σημασίας που βρίσκονταν σε συλλογή, εκτεθειμένα σε κοινή θέα και σε δημόσιο κτίριο: Δίωξη, που μετά την κλοπή είχε ασκηθεί κατά αγνώστων δραστών.
Συγκεκριμένα, η κλοπή είχε σημειωθεί τον Ιανουάριο του 2012 και οι πίνακες που αφαιρέθηκαν από τον δράστη ήταν του Πάμπλο Πικάσο και του Πιτ Μοντριάν. Το έργο του Πικάσο είχε τίτλο “Γυναικείο Κεφάλι” και είχε δωρηθεί το 1949 από τον καλλιτέχνη στον ελληνικό λαό, ως φόρος τιμής για την προσφορά των Ελλήνων στην αντίσταση κατά του ναζισμού.
Ο δεύτερος πίνακας, του Ολλανδού ζωγράφου, έχει τίτλο “Ο Ανεμόμυλος Στάμμερ“. Είχε κλαπεί επίσης ένα σχέδιο σε χαρτί, των αρχών του 17ου αιώνα, που αποδίδεται στον Ιταλό Γκουλιέλμο Κάτσια (Μονκάλβο).
«Λόγω της ενασχόλησής μου με τις οικοδομές, γνώριζα τα οικοδομικά υλικά και μπορούσα να καταλάβω πού υπήρχε τσιμεντένιος τοίχος και πού γυψοσανίδα. Καθόμουν ώρες στο εσωτερικό, παρατηρώντας, όχι μόνο τα έργα τέχνης, αλλά και τη διαμόρφωση του χώρου, τη συμπεριφορά των φυλάκων, πού υπήρχαν παράθυρα, κάμερες. Επίσης, το ίδιο έκανα και στον περιβάλλοντα χώρο.»
»Έπαιρνα καφέ και καθόμουν για ώρες γύρω από την Πινακοθήκη. Δεν θυμάμαι πόσες βραδιές καθόμουν κρυμμένος στα φυτά και παρατηρούσα τους φύλακες. Μπορεί να το είχα κάνει και πάνω από 50 φορές, μόνο το τελευταίο 6μηνο πριν από την κλοπή. Έτσι κατάφερα και απέκτησα πάρα πολύ καλή γνώση των συστημάτων ασφαλείας.
»Ήξερα όλες τις συνήθειες των φυλάκων, πότε άλλαζαν βάρδια, ποιος κάπνιζε, ποιος έβγαινε στον κήπο… Ήξερα ότι είχαν μειωθεί τον τελευταίο καιρό λόγω της οικονομικής κρίσης, ήξερα ότι υπήρχε και συναγερμός. Έτσι, αποφάσισα να κάνω την κλοπή. Δεν είχα αποφασίσει ποιο έργο θα έπαιρνα, αλλά μόνο ότι ήθελα να πάρω κάποιο»
Και κατόπιν περιγράφει με λεπτομέρεις πώς κατάφερε να αφαιρέσει τους πίνακες.
«Αποφάσισα ότι εκνευρίζοντας τον φύλακα, είναι ο καλύτερος τρόπος να πραγματοποιήσω την κλοπή, κάνοντάς τον να πιστέψει ότι υπάρχει τεχνικό πρόβλημα στις ζώνες του συναγερμού. Έτσι επανέλαβα την ίδια διαδικασία αρκετές φορές. Ανοιγόκλεινα την μπαλκονόπορτα χωρίς να μπαίνω μέσα. Νομίζω ότι τις τελευταίες φορές που ανοιγόκλεισα την μπαλκονόπορτα, δεν άκουσα τον φύλακα να έρχεται. Έμεινα στο σημείο μέχρι τις 4 τα ξημερώματα. Εκείνη την στιγμή άνοιξα την μπαλκονόπορτα και μπήκα μέσα, αφήνοντάς την ανοιχτή.
»Στον χώρο ήταν κάπως σκοτεινά, αλλά είχε επαρκή φωτισμό ώστε να βλέπω τι κάνω. Ακούμπησα τα χέρια μου στο έδαφος…εντόπισα το σημείο της ένωσης γυψοσανίδων ασκώντας πίεση, άνοιξε η γυψοσανίδα και έπεσαν μικροί πίνακες που είχε πάνω της. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ο φύλακας δεν θα έρθει…Μπήκα μπουσουλώντας στον κυρίως χώρο, τράβηξα τον σάκο…Το μέρος που μπήκα ήταν μια αίθουσα που σχεδόν απέναντι είχε σκάλες…Μπήκα μπουσουλώντας στην αίθουσα και άρχισα να κουνάω τα χέρια μου ώστε να καταλάβω αν δουλεύουν τα ραντάρ του συναγερμού. Επειδή δεν άκουσα κανέναν συναγερμό, υπέθεσα πως ο φύλακας τον είχε απενεργοποιήσει. Σηκώθηκα όρθιος και βρέθηκα μπροστά στον πίνακα του Πικάσο. Τον ξεκρέμασα με την κορνίζα που ήταν βαριά, τον άφησα στην άκρη της σκάλας και πήρα άλλον έναν πίνακα του Μοντριάν ενώ ξεκρέμασα έναν ακόμη…»
Δείτε επίσης: Κλοπή στην Εθνική Πινακοθήκη: «Σκούπισα τα αίματα που είχα στα χέρια μου με ένα σχέδιο του 17ου αιώνα»
©Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
