Φεντερίκο Φελίνι: Η γλυκιά ζωή και τα χαμένα χρόνια

Φεντερίκο Φελίνι: Η γλυκιά ζωή και τα χαμένα χρόνια

Ανακαλύψτε τον μοναδικό κόσμο του Φεντερίκο Φελίνι και τη σφραγίδα του στη σινεφιλική τέχνη. Πολύ λίγοι σκηνοθέτες έχουν δημιουργήσει ένα τόσο μοναδικό καλλιτεχνικό τοπίο, ώστε το όνομά τους να έχει καταστεί γενικός όρος. Παρόλο που αρκετοί δεν έχουν δει ποτέ ολοκληρωμένη ταινία του Φεντερίκο Φελίνι, ο οποίος απεβίωσε την προηγούμενη εβδομάδα σε ηλικία 73 ετών, είναι εξοικειωμένοι με την έννοια του Felliniesque. Αυτή η έννοια περιγράφει τη στιγμή που βυθίζεσαι σε μια τόσο αλλόκοτη σκηνή που νομίζεις ότι έχεις παραισθήσεις, αλλά αποδεικνύεται ότι είναι πραγματικότητα. Η Γλυκιά ζωή, μία από τις πιο εμβληματικές ταινίες του, παρουσιάζει την ικανότητα του σκηνοθέτη να μετατρέπει την καθημερινότητα σε ένα διαρκές καλλιτεχνικό έργο.

Ο Φεντερίκο Φελίνι, ένα κράμα ευφυΐας, φαντασίας και καλλιτεχνικής αυθάδειας, δημιούργησε ένα παράδοξο: δεν ακολούθησε το σουρεαλισμό, αλλά το αλλόκοτο της καθημερινής ζωής ευδοκίμησε στο έργο του. Αξιοσημείωτη είναι η πρώτη, αινιγματική σκηνή της ταινίας του 1960, η οποία προκάλεσε αντιδράσεις και απαγορεύτηκε στην Ισπανία μέχρι τη δεκαετία του ’70.

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στην Ιταλία, την πατρίδα του Φελίνι, λίγο πριν φτάσει στις αμερικανικές αίθουσες, σε μια κομβική στιγμή που οι αμερικανοί σινεφίλ αναζητούσαν τη φινέτσα του άγνωστου. Στην ταινία, ο πρωταγωνιστής Μαρτσέλο Ρουμπίνι, που ενσαρκώνεται από τον θρυλικό Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, αποτυπώνει την ιταλικότητα και την πολυπλοκότητα του κόσμου που ζει. Είναι ένας άνδρας που αναζητά τη χαρά και την απόλαυση, αντιμέτωπος με τις επιλογές που καθορίζουν την ηθική του υπόσταση.

Η γλυκιά ζωή είναι στην πραγματικότητα ο ορισμός του να αγκαλιάζεις την αμαρτία. Ο Ρουμπίνι, μπερδεμένος ανάμεσα στη χλιδή και την ηθική, βρίσκει τον εαυτό του σε αδιέξοδα, καθώς επιλέγει το δρόμο της ανήθικης απόλαυσης. Οι σκηνές του μπροστά στη Φοντάνα ντι Τρέβι, όπου χορεύει και διασκεδάζει με τη Σύλβια (Ανίτα Έκμπεργκ), αποτυπώνουν την εσωτερική του σύγκρουση.

Στο τέλος, ο Μαρτσέλο αναρωτιέται πώς μπορεί ένας αγγελικά πλασμένος κόσμος να γεμίζει με δυσοσμία, ένα ερώτημα που φέρνει στο προσκήνιο τη διαρκή αναζήτηση νοήματος σε έναν κόσμο γεμάτο φθορά.

Βίντεο:

Πηγή περιεχομένου: in.gr

Loading

Play