Η γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Text: Στις 24 Φεβρουαρίου 1994, η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ποντίων από το τουρκικό κράτος, καθορίζοντας τη 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Τούρκοι, σύμμαχοι των Γερμανών, προχώρησαν σε συστηματικό διωγμό του ελληνορθόδοξου πληθυσμού της Αυτοκρατορίας.
Σε αυτό το κλίμα, οι νεολαίοι στρατολογήθηκαν και οι ανώτεροι ελληνορθόδοξοι υπάλληλοι φυλακίστηκαν ή εκτοπίστηκαν σε στρατόπεδα εργασίας, ενώ οι υπόλοιποι άρρενες εκτοπίστηκαν σε απομακρυσμένες περιοχές. Οι συνθήκες ήταν αφάνταστες, με καταναγκαστικά έργα που περιλάμβαναν σπασίματα πετρών και κατασκευές στρατιωτικών δρόμων. Οι εντολές του Λίμαν φον Σάντερς, επικεφαλής της Γερμανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, κατέδειξαν την πρόθεση εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, με έμφαση στους Έλληνες του Πόντου.
Το σχέδιο αυτό, το οποίο προανήγγειλε την εκδίωξη και εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου, εφαρμόστηκε με εφιαλτική ακρίβεια. Όσο η κατάσταση επιδεινωνόταν, η καθημερινότητα των Ποντίων μετατράπηκε σε εφιάλτη, με μαρτυρίες που καταγράφουν την απώλεια της ελευθερίας και την απελπισία των ανθρώπων που υπήρξαν θύματα αυτής της φρικαλεότητας. Στο φόντο των ιστοριών αυτών, βρίσκεται η αναζήτηση της ταυτότητας και της μνήμης, με προεξάρχουσα την αφήγηση της Θέα Χάλο που αποτυπώνει τις δραματικές εμπειρίες της οικογένειάς της.
Οι Έλληνες του Πόντου, οι οποίοι για αιώνες συμβίωναν με τους Τούρκους, βρέθηκαν να διώκονται και να υπόκεινται σε γενοκτονικές πρακτικές. Αυτή η απεχθής ιστορία, που έφερε στο προσκήνιο την έννοια της γενοκτονίας, παραμένει παρούσα στην ελληνική συλλογική μνήμη και απαιτεί αναγνώριση και μνημόσυνο για τις εκατοντάδες χιλιάδες θύματα.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
