Στις 30 Σεπτεμβρίου 1929 απεβίωσε στο Παρίσι ο Γιάννης Ψυχάρης, γλωσσολόγος και λογοτέχνης, κορυφαίος εκπρόσωπος του δημοτικισμού. Ο Ψυχάρης, ο οποίος γεννήθηκε στην Οδησσό στις 15 Μαΐου 1854, έχει εγγραφεί στην ιστορία των ελληνικών γραμμάτων ως ο αρχηγός της μεγάλης μεταβολής. Ανεξάρτητα από τις μοιραίες αδυναμίες και τις υπερβολές του στην πρακτική εφαρμογή της γλωσσικής του θεωρίας, ο Ψυχάρης αφήνει μια σημαντική κληρονομιά στην πνευματική ιστορία της νεότερης Ελλάδας.
Λίγο μετά το θάνατό του, στις 19 Οκτωβρίου 1929, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος αποχαιρέτησε τον εκλιπόντα με μια «επιστολή» που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Η διάπλασις των παίδων». Στο κείμενο αυτό, αναφέρει τις σημαντικές πτυχές του Ψυχάρη και το έργο του, τονίζοντας πως οι πρώτες του επιστημονικές μελέτες, γραμμένες στα γαλλικά, κίνησαν την προσοχή και την εκτίμηση των ειδικών.
Ο Ψυχάρης, ως βραβευμένος καθηγητής και φιλόλογος, αφιέρωσε τη ζωή του στην προώθηση της δημοτικής γλώσσας στην Ελλάδα. Γνωστός στον πνευματικό κόσμο του Παρισιού, έγινε διάσημος και στην Ελλάδα από το έργο του «Ταξίδι». Ανεξαρτήτως των αντιξοοτήτων που αντιμετώπισε, ο Ψυχάρης παρέμεινε πιστός στις αρχές του και στην αποστολή του για τη γλωσσική επανάσταση μέχρι το θάνατό του.
Ανάμεσα σε πολλές ιστορίες που διηγείται ο Ξενόπουλος, αναδεικνύεται η επιμονή και η αποφασιστικότητα του Ψυχάρη να μην υποχωρεί, καθώς <> ήταν η φράση που τον χαρακτήριζε. Η αποφασιστικότητα αυτή τον οδήγησε στην υλοποίηση των στόχων του παρά τις αντιδράσεις και τις προκλήσεις που αντιμετώπισε. Σήμερα, παραμένει μια εμβληματική μορφή στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία.
