Ανακαλύπτοντας την πραγματικότητα της Ανατολικής Γερμανίας μέσα από τις μνήμες και τα αντικείμενα της εποχής. Οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει ή δεν γνώρισαν μια δικτατορία δεν μπορούν προφανώς να κατανοήσουν ότι υπάρχει και η έννοια της κανονικής ζωής μέσα σε ένα τέτοιο καθεστώς. Η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας έχει καταντήσει μια χώρα-μουσείο για τους εξωτερικούς παρατηρητές, οι οποίοι πιστεύουν ότι εκεί έζησαν μόνο διωκόμενοι και αντιστασιακοί. Η αντίληψη που επικρατούσε στους πολίτες δεν περιοριζόταν μόνο στην αναζήτηση ελευθερίας ή δημοκρατίας, αλλά συνδεόταν και με τις βασικές ανάγκες τους, όπως η έλλειψη αγαθών, όπως τα μπλου τζιν και η ανάγκη για ταξίδια στο εξωτερικό. Αυτές οι απόψεις καταγράφηκαν τον Ιανουάριο του 2020 από τον 54χρονο δημοσιογράφο Μαξίμ Λέο, που μεγάλωσε στην πρώην Ανατολική Γερμανία, μέσα από την έρευνά του στο αυτοβιογραφικό έργο του Ψηλά τις καρδιές (εκδ. Δώμα, μτφ. Γιώτα Λαγουδάκου, 2019).
Τα μπλου τζιν, ως μιμητικά αντικείμενα του πόθου για τους κατοίκους της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, αναφέρονται και στη νεότερη μελέτη της γερμανοβρετανίδας ιστορικού και δημοσιογράφου Κάτια Χόγιερ με τίτλο Πέρα από το Τείχος, η οποία κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδ. Παπαδόπουλος (σε μετάφραση του Νίκου Ρούσσου). Η Χόγιερ περιγράφει πώς το 1978 το Υπουργείο Ελαφράς Βιομηχανίας της Ανατολικής Γερμανίας παρήγγειλε την εντυπωσιακή ποσότητα του ενός εκατομμυρίου παντελονιών Levis από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με στόχο τη διανομή τους μέσω πανεπιστημίων και χώρων εργασίας. Αυτή η παρτίδα ξεπουλήθηκε γρήγορα, αποδεικνύοντας ωστόσο ότι ήταν ανεπαρκής για έναν πληθυσμό 16,7 εκατομμυρίων.
Στο κέντρο της πολιτικής σκέψης ήταν ο ηγέτης Έριχ Χόνεκερ, ο οποίος κατανοούσε τις επιθυμίες των νέων και επιδίωκε να δημιουργήσει προϊόντα που θα μιμούνταν τα δυτικά τζιν. Εν τω μεταξύ, η πολιτική του Στάλιν περιλάμβανε την επιθυμία για δημοκρατικό καθεστώς στη Γερμανία. Η Χόγιερ προσπαθεί να παρουσιάσει μια πειστική εικόνα της Ανατολικής Γερμανίας, πέρα από στερεότυπα και προκαταλήψεις, τονίζοντας ότι οι επόμενοι ηγέτες της ανατολικής Γερμανίας είχαν στα χέρια τους το καθήκον να κατασκευάσουν μια δημοκρατική κοινωνία.
Η κατασκευή του Τείχους το 1961 σήμανε την αρχή της απομόνωσης και των δραματικών προσπαθειών των Ανατολικογερμανών να το περάσουν, συχνά με θλιβερές συνέπειες. Ωστόσο, μέσα από την πείρα και την καθημερινότητα των Ανατολικογερμανών, αναδύεται μια περίπλοκη πραγματικότητα, στην οποία η ευημερία συνυπήρχε με την επιτήρηση και την καταπίεση.
Η πτώση του τείχους το 1989, αν και έφερε χαρές, φανέρωσε και τις παλιές ρωγμές της κοινωνίας που δεν είχαν εξαφανιστεί με την επανένωση. Η Χόγιερ καταλήγει ότι η επανένωση δεν αποτελεί το τέλος της Ιστορίας, αλλά ένα σημείο καμπής για την επαναξιολόγηση της γερμανικής ιστορίας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
