Είναι λανθασμένο να ισχυριζόμαστε ότι παρακολουθούμε τη άνοδο των εξτρεμισμών στη Γαλλία. Το μόνο κόμμα που παρουσίασε αύξηση είναι το εθνικιστικό, ρατσιστικό και ξενόφοβο κόμμα της ακροδεξιάς, η Εθνική Συσπείρωση. Αντίθετα, η άκρα Αριστερά υπέστη πτώση των ποσοστών της εντός της αριστερής συμμαχίας. Τα τελευταία χρόνια, οι ηγέτες της φάνηκαν στο προσκήνιο κυρίως λόγω της αδυναμίας του σοσιαλδημοκρατικού στρατοπέδου να αναδιοργανωθεί. Τώρα, αυτό το στρατόπεδο φαίνεται να υπερβαίνει αυτή την πρόκληση. Καθίσταται επιτακτική η σκέψη για το πώς η επιστροφή του δημοκρατικού σοσιαλισμού θα επηρεάσει τις ιδεολογικές ισορροπίες.
Η τρέχουσα κρίση που βιώνει η Γαλλία αντανακλά την κατάσταση ενός φιλελεύθερου κύκλου που έχει φτάσει σε ένα κομβικό του σημείο. Σε τέτοιες κρίσεις, η μεγαλύτερη ζώνη κατάρρευσης παρατηρείται εντός των φιλελεύθερων δυνάμεων, οι οποίες βρίσκονται και δεξιά και αριστερά, με το κεντρώο κόμμα να πιστεύει ότι έχει καταφέρει να συνενώσει δυνάμεις πέρα από την πολιτική.
Η παγκοσμίως αναγνωρίσιμη αντίληψη του «en même temps» των Μακρόν ενσαρκώνει περισσότερο τη φιλοσοφία ενός φιλελευθερισμού που έχει φανταστεί ότι μπορεί να ξεπεράσει τον ανταγωνισμό με ιδεολογίες όπως ο σοσιαλισμός και ο συντηρητισμός. Χρησιμοποιεί το όραμα της υπέρβασης σχετικών πολιτικών και της τήρησης των νόμων της αγοράς. Επτά χρόνια αργότερα, με την κοινωνική πολιτική εγκαταλελειμμένη και τις δημόσιες υπηρεσίες παραμελημένες, αυτή η ψευδαίσθηση διαλύεται.
Η ανεπίλυτη πραγματικότητα της ιδεολογικής σύγκρουσης και της επιφυλακτικής κοινωνίας φέρνει την επιστροφή της. Στο πλαίσιο αυτό, όπως είναι αναμενόμενο, υπερβαίνει η εθνικιστική και αντιδραστική σκέψη. Αυτή υποστηρίζει την αυτοάμυνα της κοινωνίας με τρόπους που απορρίπτονται από τις κοινωνικές επιστήμες και τον σοσιαλισμό.
Αντίκτυποι της κατάρρευσης του φιλελευθερισμού οδήγησαν την Αριστερά να δυσκολευτεί που μέχρι τώρα δεν είχε εκφράσει ένα γνήσιο σοσιαλιστικό πνεύμα. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση αρχίζει πλέον να μεταβάλλεται. Η Αριστερά φαίνεται ότι αρχίζει να απαλλάσσεται από τον αυθορμητισμό της εξέγερσης και της ανυπακοής, μια προσέγγιση που υποτίθεται ότι της απέδιδε αυθεντικότητα. Έτσι, αναδύεται ένας σοσιαλδημοκρατικός πόλος, ο οποίος όμως μοιάζει να μην έχει πλήρως κατανοήσει την ιστορική του αποστολή. Η αποστολή αυτή δεν είναι η υποταγή της κοινωνίας στους νόμους της αγοράς, αλλά η προσαρμογή της αγοράς στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Δεν συνίσταται επίσης στην ενίσχυση των κραυγών πόνου και εκδίκησης, αλλά στην κατανόηση των κοινωνικών αιτίων που προκαλούν αυτόν τον πόνο, έτσι ώστε να μπορούν να ληφθούν μέτρα για την εξάλειψή τους.
Αυτό αποτελεί τον πυρήνα της επιστροφής του δημοκρατικού σοσιαλισμού που παρατηρούμε στη Γαλλία μετά τις 7 Ιουλίου: η αναγέννηση της ελπίδας για μια κοινωνιολογική κατανόηση των πολιτικών ζητημάτων και, κατ’ επέκταση, μια ευκαιρία για βιώσιμη λύση στην τελική κρίση του φιλελεύθερου κύκλου που πλήττει τη Γαλλία και ολόκληρη την Ευρώπη.
