Ανακαλύψτε την Αναγέννηση του Χάρλεμ, όπου η τέχνη και η υπερηφάνεια συνδυάζουν φυλετικά και queer στοιχεία.
Κατά τις αρχές και τα μέσα του 20ού αιώνα, στο Χάρλεμ σημειώθηκε ένα κολοσσιαίο κοινωνικό κίνημα καλλιτεχνικής έκφρασης και διανόησης. Η Αναγέννηση του Χάρλεμ είχε ως αιχμή του δόρατος την πολιτική της αξιοπρέπειας, η οποία επεδίωκε την επανεφεύρεση της εικόνας των μαύρων στα μάτια των λευκών Αμερικανών. Σε μια εποχή που χαρακτηριζόταν από την υποταγή των μη λευκών, αυτή η κυρίως μαύρη γειτονιά της Νέας Υόρκης προσέφερε ένα καταφύγιο στο οποίο οι αφροαμερικανοί δημιουργοί μπορούσαν να παράγουν και να εκτελούν, επιτρέποντας την άνοδο σημαντικών προσωπικοτήτων όπως η Zora Neale Hurston, ο Langston Hughes, ο Louis Armstrong και η Josephine Baker.
Ο Alain LeRoy Locke, για παράδειγμα, τον οποίο πολλοί θεωρούν αρχιτέκτονα αυτού του καλλιτεχνικού κινήματος, ήλπιζε να χρησιμοποιήσει την έννοια του Νέου Νέγρου για να μεταμορφώσει τις αρνητικές ιδέες που συνδέονταν τότε με τους μαύρους. Ωστόσο, η αποστολή του Locke να φωτίσει θετικά αυτή την ομάδα είχε ένα κόστος: αθέλητα αγκάλιασε τις απόψεις και το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που απαξίωναν τόσο τους μαύρους όσο και τους queer ανθρώπους.
Οι queer μαύροι καλλιτέχνες της Αναγέννησης του Χάρλεμ χρησιμοποιούσαν συχνά την τέχνη τους για να εξελίξουν την έκφραση του φύλου και να υπερηφανευτούν, τόσο για τη φυλή τους όσο και για τις ομόφυλες επιθυμίες τους. Η τέχνη χρησίμευε πάντα ως μια μορφή αντίστασης.
Κατά τη διάρκεια περίπου δύο δεκαετιών, το Χάρλεμ έγινε το σπίτι μαύρων καλλιτεχνών, μουσικών, συγγραφέων και κοσμικών όλων των σεξουαλικών αποχρώσεων. Σε ένα δοκίμιο του 1993, ο Χένρι Λούις Γκέιτς Τζούνιορ δήλωσε: Το Χάρλεμ ήταν σίγουρα τόσο γκέι όσο και μαύρο.
Η Αναγέννηση του Χάρλεμ αποδείχθηκε ένας χώρος ριζοσπαστικής δημιουργικότητας, όπου η τέχνη και ο πολιτισμός συναντούσαν τη διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τις φυλετικές και σεξουαλικές κοινότητες.
