Η ανάπτυξη στην Ελλάδα παραμένει περιορισμένη, με την ανάγκη στρατηγικών επενδύσεων να είναι πιο επιτακτική από ποτέ.
Παρότι υπάρχει το γνωστό ρητό ότι υπάρχουν τα ψέματα, τα μεγάλα ψέματα και οι στατιστικές, κάποιες στιγμές οι στατιστικές λένε μεγάλες αλήθειες. Η πρόσφατη ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ ότι η ανάπτυξη το 2023 κινήθηκε τελικά με ετήσιο ρυθμό 2,3% είναι ενδεικτική της κατάστασης. Αυτό φαινομενικά δείχνει ότι τα πήγαμε καλύτερα από χώρες όπως η Γερμανία, που ήταν σε ύφεση, ωστόσο περιέχει και μια οδυνηρή αλήθεια. Το 2023 το ΑΕΠ της χώρας μας υπολογιζόμενο σε σταθερές τιμές 2020 ήταν χαμηλότερο από αυτό του 2010: 196,8 δισεκατομμύρια ευρώ το 2023, ενώ το 2010 ήταν 214,6 δισεκατομμύρια ευρώ.
Ξέρω την απάντηση που θα ακούσω: η χώρα βγήκε από τα μνημόνια το 2018 και ακολούθησε νέα ύφεση εξαιτίας της πανδημίας. Ωστόσο, όλοι ξέρουμε ότι αυτή η απάντηση δεν αρκεί. Πρέπει να επισημανθεί ότι η όποια ανάπτυξη έχουν υπάρξει μετά τα μνημόνια, δεν έχει τα χαρακτηριστικά που θα έδειχναν έναν βαθύτερο δυναμισμό. Είναι ως εάν να περάσαμε από το πάνω από όλα να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις των δανειστών στο να έχουμε θετικό πρόσημο, ας είναι ό,τι θέλει.
Αν κανείς παρατηρήσει τις τοποθετήσεις περί ανάπτυξης στη δημόσια συζήτηση θα διαπιστώσει ότι στην πραγματικότητα σχέδιο δεν υπάρχει: τουρισμός, real estate και ταμείο ανάκαμψης παραμένουν τα βασικά θέματα που ακούγονται, με την απουσία ενός στρατηγικού σχεδίου που να πηγαίνει παραπέρα.
Για να μην αναφερθούμε στο πρόβλημα ότι αυτή τη στιγμή εξακολουθούμε να μην μπορούμε να κρατήσουμε στη χώρα το ταλέντο και τη γνώση που διαθέτουμε. Μιλάμε για επενδύσεις, αλλά σπάνια συζητάμε τι είδους επενδύσεις θέλουμε και σε ποιους τομείς. Προφανώς, εάν ρωτήσεις κάποιον από τους υπεύθυνους για τη χάραξη πολιτικής, δεν θα σου αρνηθούν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι επενδύσεις υψηλής τεχνολογίας, με υψηλή προστιθέμενη αξία και καλές θέσεις εργασίας. Μόνο που είναι δύσκολο να σου προτείνουν ένα σχέδιο που να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο.
Χρειάζεται να μιλήσουμε με αυτούς οι οποίοι ζουν πραγματικά την οικονομία, έχουν σκεφτεί τη δυνατότητα ενός νέου παραγωγικού μοντέλου και είναι ικανοί να προσφέρουν προτάσεις. Μια τέτοια συζήτηση απαιτεί πραγματική και ουσιαστική συμμετοχή, με στόχο τη χάραξη ενός εναλλακτικού δρόμου για την ανάπτυξη στη χώρα μας, που θα βασίζεται σε προτάσεις όλων εκείνων που γνωρίζουν και έχουν εργαστεί με πραγματικά δεδομένα.
