Αναλύουμε την ταινία «9½ εβδομάδες» και την αποτύπωση της γυναικείας σεξουαλικότητας σε συνδυασμό με τη θλίψη. Υπάρχουν ταινίες που τις έχουν δει όλοι και επομένως προσποιείσαι ότι τις έχεις δει κι εσύ. Ή λες «θα την προσθέσω στη λίστα μου», ενώ ξέρεις ότι δεν υπάρχει καμία λίστα. Η ταινία 9½ εβδομάδες του 1986 ήταν μία από αυτές για μένα. Πρόσφατα, την είδα για πρώτη φορά. Αν και γυρισμένη πριν σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, μου έκανε εντύπωση ότι έθιγε ζητήματα που παραμένουν επίκαιρα. Τι σημαίνει να παραδίνεσαι; Πού τελειώνει η επιθυμία και πού αρχίζει η εκμετάλλευση;
Η Κιμ Μπάσιντζερ στον ρόλο της Ελίζαμπεθ ενσαρκώνει τη σύγκρουση ανάμεσα στη δίψα για ελευθερία και την ανάγκη για αυτοπροστασία. Δεν είναι απλώς μια ερωτική ιστορία, αλλά μια βαθιά ανθρώπινη εμπειρία, που αποτυπώνει την γυναικεία σεξουαλικότητα συνδυασμένη με τη θλίψη. Κανείς δε μιλά για το πόσο βαθιά καταθλιπτική είναι αυτή η ταινία.
Με τη σκηνοθεσία του Άντριαν Λιν να ακροβατεί ανάμεσα στον αισθησιασμό και τη σκοτεινή πλευρά των ανθρώπινων σχέσεων, οι 9½ εβδομάδες είναι κάτι περισσότερο από μια τολμηρή ταινία. Πρόκειται για μια εξερεύνηση των ορίων: πώς αγαπάμε, πώς επιθυμούμε, πώς χάνουμε και ανακτούμε τον εαυτό μας.
Στην ταινία, η Κιμ Μπάσιντζερ υποδύεται την Ελίζαμπεθ, μια ανεξάρτητη γυναίκα που εργάζεται σε μια γκαλερί τέχνης στη Νέα Υόρκη. Η γνωριμία της με τον Τζον (Μίκι Ρουρκ), έναν γοητευτικό αλλά ελεγκτικό χρηματιστή, την οδηγεί σε έναν δεσμό γεμάτο πάθος αλλά και τοξική εξάρτηση και ανισορροπία. Η ταινία προωθήθηκε ως ένα φιλμ που εξερευνούσε τη σεξουαλική απελευθέρωση, αλλά αυτό που την καθιστά μοναδική είναι η εμβάθυνση στη συναισθηματική πορεία της Ελίζαμπεθ. Στο τέλος, η ταινία αφήνει τους θεατές να αναλογιστούν τη σημασία της υπευθυνότητας στην επιθυμία και τη σημασία της αυτογνωσίας.
Βίντεο:
Πηγή περιεχομένου: in.gr
