Οι Δημοκρατικοί εκφράζουν συχνά την απογοήτευσή τους για τους αμερικανούς πολίτες που δεν ψηφίζουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Τι συμβαίνει με το Κάνσας; αναρωτιούνται, με την πραγματική τους πρόθεση να ρωτήσουν Τι συμβαίνει με την Αμερική;
Τα τελευταία χρόνια, πολλές έρευνες δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι δεν κάνουν λογικές επιλογές, αλλά χρησιμοποιούν την ψήφο τους για να εκφράσουν συναισθήματα, ιδεολογίες και ηθικές αξίες. Οι ψηφοφόροι επιλέγουν με βάση τα ένστικτά τους και στην συνέχεια προσπαθούν, συνειδητά ή ασυνείδητα, να δικαιολογήσουν την απόφασή τους. Αυτή την παρατηρητικότητα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί η Κάμαλα Χάρις.
Από τη στιγμή που η αντιπρόεδρος έγινε υποψήφια του κόμματός της, έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία που βασίζεται περισσότερο στο συναίσθημα και λιγότερο στην ουσία. Σε αντίθεση με την Χίλαρι Κλίντον το 2016, η Χάρις αποφεύγει τις εκτενείς συνεντεύξεις και τις δημοσιογραφικές συνεντεύξεις, όπου θα έπρεπε να τεκμηριώσει τις απόψεις της σε διάφορα θέματα. Προτιμά να προβάλλεται στον αμερικανικό λαό ως μια δυναμική, ζεστή, αστεία και αισιόδοξη προσωπικότητα. Και μέχρι στιγμής, αποκομίζει οφέλη από αυτή την προσέγγιση.
Ο υποψήφιος του κόμματος για την αντιπροεδρία ακολουθεί μια παρόμοια στρατηγική. Ιδανική επιλογή θα ήταν ο Τζος Σαπίρο, ο έξυπνος, αποτελεσματικός και δημοφιλής κυβερνήτης της πολύ κρίσιμης πολιτείας με τις περισσότερες εκλεκτορικές ψήφους. Ωστόσο, η Χάρις διάλεξε τον κυβερνήτη μιας καθαρά Δημοκρατικής πολιτείας: ο Τιμ Γουόλς είναι ένας άνθρωπος με καλή καρδιά που μας υπενθυμίζει τη σημασία της Συναισθηματικής Ευφυίας, η οποία είναι εξίσου σημαντική με την Πνευματική Ευφυία.
Αυτή η εξέλιξη είναι σημαντική. Μέχρι σήμερα, ο Ντόναλντ Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν την ικανότητα να εκμεταλλεύονται τον συγκινησιακό παράγοντα, δίνοντας έμφαση στη δύναμη και καλλιεργώντας τον φόβο. Τώρα, η αίσθηση της χαράς που προωθεί η ομάδα της Κάμαλα Χάρις κυριαρχεί.
Υπάρχει όμως και μια άλλη σημαντική εξέλιξη. Σε κάθε προεδρική εκλογή τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έως το 2020, οι Δημοκρατικοί έδιναν το χρίσμα σε υποψηφίους που είχαν πτυχία από το Χάρβαρντ ή το Γέιλ. Τώρα, η Χάρις και ο Γουόλς συνεχίζουν την απομάκρυνση από το Ivy League, μια κατεύθυνση που είχε αρχίσει ο Μπάιντεν και η Χάρις. Και αυτό φαίνεται να έχει θετικά αποτελέσματα.
Βέβαια, η Αμερική παραμένει διχασμένη. Από το 2000 έως σήμερα, εκτός από τις νίκες του Ομπάμα, οι προεδρικές εκλογές κρίνονται με πολύ μικρές διαφορές. Είναι, λοιπόν, πιθανό ότι και η αναμέτρηση του Νοεμβρίου θα κριθεί από λίγες εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους σε πολιτείες όπως η Πενσιλβάνια, το Μίσιγκαν, το Ουισκόνσιν, η Αριζόνα, η Τζόρτζια, η Βόρεια Καρολίνα και η Νεβάδα.
Για να κερδίσει, η Χάρις θα πρέπει να αρχίσει να διευθετεί και τα κενά που υπάρχουν ως προς την ουσία της πολιτικής της. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των Δημοκρατικών είναι το ζήτημα των αμβλώσεων, στο οποίο η Χάρις έχει επιδείξει ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα. Αντίθετα, το μεγαλύτερο αδύνατο σημείο τους αφορά τη μετανάστευση, ένα ζήτημα που συγκεντρώνει τη στήριξη των Ρεπουμπλικάνων αλλά και κάποιων ανεξάρτητων εκλογέων. Ωστόσο, ο Τραμπ προσέφερε μια ευκαιρία στους Δημοκρατικούς, οδηγώντας τους Ρεπουμπλικάνους να απορρίψουν ένα νομοσχέδιο που ήταν δικής τους σύλληψης. Ενώ οι Δημοκρατικοί υποχρεούνταν να υπερασπιστούν τη θέση τους σχετικά με την κατάρρευση του μηχανισμού αιτήσεων ασύλου, τώρα μπορούν να δηλώνουν ότι, σε αντίθεση με τον Τραμπ, στήριξαν ένα διακομματικό νομοσχέδιο που επιβάλλει αυστηρή γραμμή στα σύνορα.
Θα αποδώσει καρπούς η στρατηγική της Χάρις; Είναι νωρίς για να το κρίνουμε. Η Χάρις έχει πολλά ευάλωτα σημεία. Παρ’ όλα αυτά, έχει επιλέξει να ακολουθήσει μια ανορθόδοξη πορεία, η οποία ίσως της επιφέρει νίκη τον Νοέμβριο.
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη Ιδέες και Απόψεις του ΑΠΕ-ΜΠΕ δημοσιεύονται αυτούσια και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις του Πρακτορείου.
