Ανακαλύψτε τη βαθιά συγκίνηση και την αισθητική του Γιασουνάρι Καουαμπάτα μέσα από τη Χώρα του χιονιού. Το 1948, όταν κυκλοφορεί η τελική μορφή της Χώρας του χιονιού (πρόσφατα από τις εκδ. Άγρα, σε μετάφραση και επίμετρο του Παναγιώτη Ευαγγελίδη), η Ιαπωνία έχει υποστεί ήττα. Ωστόσο, όταν ο Γιασουνάρι Καουαμπάτα (1899 – 1972) αρχίζει τη συγγραφή αυτού του μυθιστορήματος το 1935, η πατρίδα του είναι ένα από τα πιο μιλιταριστικά έθνη στον κόσμο. Αναπόφευκτα, η θλίψη για έναν κόσμο που χάνεται και η απορία για έναν νέο κόσμο καταγράφονται στις σελίδες της αφήγησης. Η χώρα του Καουαμπάτα στραφεί πλέον προς τις Ηνωμένες Πολιτείες για να αποφύγει την πλήρη καταστροφή. Ο μεταφραστής παραπέμπει σε μια σημαντική δήλωση του συγγραφέα, ο οποίος βραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1968: «Αφότου η Ιαπωνία ηττήθηκε, το μόνο που μου μένει να κάνω είναι η επιστροφή στην παραδοσιακή πνευματική θλίψη των Ιαπώνων».
Στη Χώρα του χιονιού, ο Καουαμπάτα προσπαθεί να απεικονίσει την ερωτική σχέση του διανοούμενου Σιμάμουρα και της γκέισας Κόμακο, που δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε ερωτική ούτε και σχέση, αφού όλα είναι ρευστά σε αυτή την αφήγηση. Η διήγηση απεικονίζει ένα περιβάλλον όπου το σκοτάδι της νύχτας καταπίνει ακόμα και το λευκό του χιονιού. Οι επιθυμίες παρουσιάζονται ως αντανακλάσεις της φαντασίας.
Ο Σιμάμουρα ελκύεται από τη δυτική τέχνη του μπαλέτου, αν και δεν έχει παρακολουθήσει ποτέ μια παράσταση. Αντίθετα, η Γυόκο κρατά σημειώσεις για ξένες ταινίες και λογοτεχνικά έργα. Με την Κόμακο, η σχέση τους εξελίσσεται σε ένα παιχνίδι αντίθεσης και ελκυστικής αμηχανίας. Κάποιες στιγμές, η δυναμική τους μοιάζει με αυτήν χαρακτήρων σε έργα του Ντοστογιέφσκι. Οι επιθυμίες τους αποκαλύπτουν μια βαθιά σύγκρουση που σφραγίζει τη συνύπαρξή τους.
Η Γυόκο λειτουργεί ως καταλύτης στη σχέση, θυμίζοντας την ομορφιά της νεότητας, η οποία περιέχει ήδη τον σπόρο της καταστροφής. Η ιαπωνική αισθητική επενδύει στην ομορφιά που συνδέεται με την παλαιότητα και τη φύση, όπως αποδεικνύει η λατρεία των ανθισμένων κερασιών. Ο Καουαμπάτα, ενσωματώνοντας στοιχεία της παραδοσιακής τέχνης, διαγράφει τη ρευστότητα του χρόνου και της ανθρώπινης ύπαρξης, αφήνοντας τον αναγνώστη να βυθιστεί στη μελαγχολία του κόσμου του.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
