Αναλύουμε τις σημαντικές διπλωματικές κινήσεις του Κώστα Σημίτη, εστιάζοντας στις συμφωνίες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι. Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη χαρακτηρίζεται από καθοριστικές συμφωνίες, όπως η Συμφωνία της Μαδρίτης το 1997 και τα Συμπεράσματα του Ελσίνκι το 1999. Αυτά τα κείμενα αποτελούν σημεία αναφοράς, όπως τονίζουν διπλωμάτες και αναλυτές, και διαμόρφωσαν αποφασιστικά τις εξελίξεις στα εθνικά ζητήματα.
Η Συμφωνία της Μαδρίτης, η οποία υπεγράφη την 8η Ιουλίου 1997 κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, υπήρξε για πολλούς αναλυτές και διπλωμάτες μια πολιτική δήλωση που αναγνώρισε γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο. Πολλοί θεώρησαν αυτή τη συμφωνία υποχώρηση για την ελληνική πλευρά, καθώς παρέχει τη δυνατότητα στην Τουρκία να εγείρει αξιώσεις.
Σύμφωνα με δηλώσεις του Κώστα Σημίτη, με τη συμφωνία αυτή αναγνωρίζεται σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο ότι η βία δεν έχει θέση στις σχέσεις των δύο χωρών. Ο Σημίτης χαρακτήρισε την συμφωνία ως απόσυρση της απειλής πολέμου, που είχε τεθεί ως προϋπόθεση για τις συζητήσεις, γεγονός που ανακούφισε τις σχέσεις με την Τουρκία.
Η Συμφωνία της Μαδρίτης προήλθε μετά την κρίση των Ιμίων το 1996 και με τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών, στοχεύει στη μείωση της έντασης στο Αιγαίο. Οι διμερείς σχέσεις πρέπει να βασίζονται σε αμοιβαία δέσμευση για την ειρήνη και την ασφάλεια, καθώς και στον σεβασμό της κυριαρχίας και των ζωτικών συμφερόντων κάθε χώρας.
Η συμφωνία είχε τις υποστηρικτές της, αλλά και σφοδρούς επικριτές. Η αντίθεση που προήλθε από την πολιτική σκηνή της Ελλάδας και η κριτική από το ΚΚΕ ανέδειξαν τις ενστάσεις γύρω από τη νομιμοποίηση των τουρκικών αξιώσεων.
Τα αποτελέσματα της Συμφωνίας της Μαδρίτης δεν περιορίστηκαν στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά επηρέασαν και τις μετέπειτα εξελίξεις, ειδικά κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής του Ελσίνκι το 1999. Οι διπλωμάτες αναγνωρίζουν ότι το Ελσίνκι αναβάθμισε το Κυπριακό ως πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάτι που οδήγησε την Τουρκία σε αναγκαία διαπραγμάτευση με την Κύπρο.
Η αναγνώριση της Τουρκίας ως υποψήφιας χώρας για ένταξη στην ΕΕ και η προϋπόθεση λύσης των συνοριακών διαφορών σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο είναι ενδεικτικές των διπλωματικών ισορροπιών που επιτεύχθηκαν. Παρά τις κριτικές που δέχτηκε για τις διατυπώσεις του κειμένου, το Ελσίνκι τελικά θεωρείται ότι πέτυχε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, ένα καίριο βήμα που εξισορρόπησε τις πιθανές αδυναμίες στη συμφωνία.
Με 20 χρόνια να έχουν περάσει από τις κυβερνήσεις του Σημίτη, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις συνεχίζουν να είναι περίπλοκες και αμφιλεγόμενες, με την πολιτική του να έχει φανατικούς υποστηρικτές αλλά και ορκισμένους επικριτές.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
