Ανάλυση των μετασχηματισμών της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, εστιάζοντας στην εναλλακτική δεξιά και την κοινωνική της απήχηση. Η παραδοχή ότι η ακροδεξιά αναδεικνύεται ως σημαντική πολιτική δύναμη έχει γίνει κοινώς αποδεκτή. Αυτή η εξέλιξη εγείρει ερωτήματα σχετικά με τους λόγους που οδηγούν σε αυτήν την τάση και πώς μπορεί να ανακοπεί. Η αναγνώριση των διεθνών και εγχώριων παραδειγμάτων της εναλλακτικής δεξιάς, που διαφοροποιείται από τις παραδοσιακές ακροδεξιές προσεγγίσεις, εντείνει την ανάγκη για ανάλυση. Η αποδυνάμωση της Χρυσής Αυγής δεν έχει οδηγήσει σε συνολική υποχώρηση της ακροδεξιάς, καθώς οι τελευταίες εκλογές κατέδειξαν ενίσχυση μέσω τριών σχηματισμών που ξεπέρασαν το 3% και εκπροσωπήθηκαν.
Η πρόσφατη έκδοση του συλλογικού τόμου «Η Εναλλακτική Δεξιά στην Ελλάδα: Οι μεταμορφώσεις της άκρας Δεξιάς στη μεταπανδημική περίοδο» φωτίζει την εν λόγω θεματολογία. Το βιβλίο αναλύει τις διαδρομές της ακροδεξιάς, που προσαρμόζεται υιοθετώντας νέο λόγο και εναλλακτικές ταυτότητες, ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία. Στο πρώτο κείμενο, ο Γιώργος Σουβλής αναλύει την εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας προς τα περιοριστικά μέτρα της πανδημίας από την ακροδεξιά, εστιάζοντας στην ενίσχυση του αντιεμβολιαστικού λόγου.
Η Ρόζα Βασιλάκη αναλύει πώς η θρησκευτική ταυτότητα επηρεάζει τη συγκρότηση της εναλλακτικής δεξιάς, επισημαίνοντας την προτεραιότητα που δίνει η Νίκη στην Εκκλησία και τις αξίες της οικογένειας. Αντίστοιχα, η Αφροδίτη Κουτσουλάντη διερευνά τη σχέση της αντι-woke ατζέντας με την ακροδεξιά, τονίζοντας πώς αναπαράγεται διαδικτυακά. Ο Νίκος Αντωνάκος εστιάζει στη δημόσια ιστορία και τη συλλογική μνήμη, ιδίως σε σχέση με τη Συμφωνία των Πρεσπών, υπογραμμίζοντας την πολιτική δράση της ακροδεξιάς από το 1991 έως σήμερα.
Η αξία του τόμου έγκειται στο ότι συνδέει φαινομενικά ανεξάρτητες δυναμικές, δημιουργώντας ένα συνεκτικό πεδίο που τροφοδοτεί την ακροδεξιά. Αυτό καταδεικνύει ότι η πρόκληση είναι η ανατροπή της κοινωνικής βάσης της ακροδεξιάς, ώστε να μην έχει απήχηση στους υποτελείς τάξεις.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
