Αναλύουμε τις μεταφραστικές προσεγγίσεις στην αρχαία ελληνική γλώσσα και τις επιρροές τους στην παρούσα εποχή. Τέσσερις περίπου αιώνες μετά τον Κικέρωνα, ο Άγιος Ιερώνυμος, διάσημος λόγιος και συγγραφέας του 4ου και 5ου αιώνα μ.Χ., συνέχιζε να υιοθετεί την αρχή της ελεύθερης ή κατά παράφραση απόδοσης του κειμένου, αναπτύσσοντας το δικό του μεταφραστικό έργο από τα ελληνικά στα λατινικά. Οι περισσότεροι μεταφραστές της εποχής του Ιερωνύμου εφάρμοζαν τη μέθοδο αυτή, που βασίζεται στην απόδοση του περιεχομένου σύμφωνα με το πρότυπο του Κικέρωνος. Αντίθετα, στο πεδίο της βιβλικής μετάφρασης, η οποία διέπεται από ειδικές απαιτήσεις, υιοθετήθηκε η κατά λέξη απόδοση των κειμένων. Ο Ιερώνυμος τόνισε ότι η σειρά των λέξεων στη Βίβλο έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς περιέχει μυστικά.
Η συγκεκριμένη προσέγγιση στη βιβλική μετάφραση έθεσε τα θεμέλια για την ανάπτυξη ενός νέου ιδανικού μεταφραστή, ο οποίος έπρεπε να σέβεται απόλυτα το πρωτότυπο κείμενο. Το ύφος αυτό, αρχικά ταυτισμένο με την πιστή μετάφραση, εξελίχθηκε και έγινε κανόνας στη μεταφραστική δραστηριότητα σε όλες τις γλώσσες. Αυτή η κατάσταση διατηρήθηκε μέχρι την Αναγέννηση, όταν νέα ιδέα σχετικά με τις μεταφράσεις πήρε την πρωτοκαθεδρία, ενσωματώνοντας στοιχεία από τον κλασικό ιδεώδες ελεύθερης λογοτεχνικής μετάφρασης και σύγχρονα μεταφραστικά πρότυπα.
Ειδικότερα, το έργο των Εβδομήκοντα, η πρώτη ελληνική μετάφραση της Βίβλου, υπήρξε καθοριστικός παράγοντας στην ιστορία της βιβλικής μετάφρασης. Η γλώσσα αυτή, αν και είχε πιο ελεύθερη απόδοση της εβραϊκής, απόκτησε αμέσως κύρος και αυθεντία, παρά την ύπαρξη προσπαθειών εντός του ιουδαϊσμού για πιο πιστή σχέση με το εβραϊκό κείμενο. Η βιβλική μετάφραση από την ελληνική σε άλλες γλώσσες ακολούθησε παρόμοια πορεία, με κάθε αναθεώρηση να είναι πιο συνεπής και κοντά στην ελληνική γλώσσα.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
