Ανακαλύψτε τη σημασία των μεταφράσεων στην ελληνική γλώσσα κατά την αρχαιότητα, από τον Κικέρωνα μέχρι την Αυτοκρατορική Περίοδο. Στην Ελληνιστική Περίοδο, καταγράφονται οι πρώτες μεταφράσεις ελληνικών λογοτεχνικών κειμένων στη λατινική γλώσσα, με πιο εμβληματική εκείνη της Οδύσσειας από τον ποιητή Λίβιο Ανδρόνικο τον 3ο αιώνα π.Χ. Στα χρόνια της Ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, ο Κικέρων πραγματοποίησε πληθώρα μεταφράσεων, καλύπτοντας τόσο ποιητικά όσο και φιλοσοφικά κείμενα, αν και σήμερα διασώζονται μόνο λίγα αποσπάσματα.
Η μεταφραστική δραστηριότητα κατά την Αυτοκρατορική Περίοδο ήταν πολύ πιο έντονη, με μεταφράσεις να γίνονται από τα λατινικά στα ελληνικά και το αντίστροφο, με επίκεντρο τις διοικητικές ανάγκες. Το μεταφραστικό έργο περιλάμβανε επίσημα κείμενα, δίγλωσσα έργα και λογοτεχνικές αποδόσεις, όπως οι χαμένες μεταφράσεις του Σαλλουστίου από τον Ζηνόβιο τον 2ο αιώνα μ.Χ.
Από τον 4ο αιώνα μ.Χ., η μετάφραση απέκτησε εξέχουσα θέση στη λογοτεχνική παραγωγή, με ιδιαίτερη έμφαση σε θρησκευτικά και φιλοσοφικά κείμενα. Πολλοί από τους μεταφραστές ήταν ήδη καθιερωμένοι συγγραφείς, όπως ο Ιερώνυμος και ο Αμβρόσιος. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι λογοτεχνικές μεταφράσεις, όπως αυτή της Τετάρτης Εκλογής του Βιργιλίου, η οποία διαφοροποιείται σημαντικά από τα δίγλωσσα σχολικά κείμενα.
Επιπλέον, οι μεταφράσεις έργων κλασικών Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων από χριστιανούς περιλαμβάνουν συχνά χριστιανική ορολογία, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη μετάφραση της Τετάρτης Εκλογής του Βιργιλίου και την μετάφραση του Τιμαίου από τον πλατωνιστή Χαλκίδιο.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
