Ανακαλύψτε τις διάλεκτους της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας και τη γλωσσική τους ποικιλία. Η γλωσσική ποικιλία, δηλαδή οι τοπικές γλωσσικές παραλλαγές και οι αποκλίσεις στο λεξιλόγιο ή την προφορά, δεν είναι φαινόμενο αποκλειστικά της σύγχρονης Ελλάδας. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν διαλεκτικοί τύποι με διαφοροποιήσεις στη λεξιλογική και φωνολογική δομή τους . Στον προκλασικό και κλασικό ελληνικό κόσμο, η κοινή νεοελληνική δεν υπήρξε η κυρίαρχη γλωσσική μορφή, καθώς κανένας διαλεκτικός τύπος δεν είχε την αναγνώριση της κοινής γλώσσας, παρά την ευρεία διάδοση της αττικής διαλέκτου .
Όσον αφορά την αρχαία ελληνική λογοτεχνία, η διαλεκτική ποικιλία υπήρξε βασικό χαρακτηριστικό του αρχαίου πεζού και ποιητικού λόγου. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι η χρήση των διαλεκτικών στοιχείων δεν οφείλεται απλώς στην έλλειψη μιας κοινά αποδεκτής γλωσσικής μορφής, καθώς κάθε γραμματειακό είδος ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τη διάλεκτο στην οποία αναπτύχθηκε και καταγράφηκε αρχικά. Αυτή η στενή σχέση υποχρέωνε κάθε συγγραφέα, ανεξαρτήτως της καταγωγής του ή της μητρικής του διάλεκτου, να χρησιμοποιεί τη διάλεκτο του λογοτεχνικού είδους στο οποίο επιθυμούσε να ασχοληθεί.
Επιπλέον, στην έντεχνη λογοτεχνία παρατηρείται η αποφυγή των έντονων ιδιωματικών στοιχείων και των ακραίων διαλεκτικών τύπων. Για παράδειγμα, στα χορικά μέρη της τραγωδίας απουσιάζουν οι παρατραβηγμένοι δωρικοί τύποι, με τον τραγικό ποιητή να επιδιώκει έναν δωρικό τόνο στα χορικά του. Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι δεν υπάρχουν λογοτεχνικές μαρτυρίες για όλες τις αρχαίες διαλέκτους που γνωρίζουμε από επιγραφές, όπως η ηλειακή, η λοκρική και η θηραϊκή.
*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, ο χορός στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου το 1972 (πηγή: Ψηφιακό Αρχείο Εθνικού Θεάτρου/www.nt-archive.gr).*
Πηγή περιεχομένου: in.gr
