Ανακαλύψτε την πολυμορφία της ελληνικής γλώσσας και τις διαλέκτους που τη διαμορφώνουν στην αρχαία λογοτεχνία. Στον τομέα της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, η γλώσσα που έχει ασκήσει τη μεγαλύτερη επιρροή στις υπόλοιπες είναι αναμφισβήτητα αυτή των ομηρικών επών, της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Το ομηρικό ποιητικό ιδίωμα χαρακτηρίζεται από εξαιρετική ποικιλία, καθώς συνδυάζει στοιχεία από διαφορετικές διαλέκτους και εποχές. Η δημιουργία αυτού του γλωσσικού αμαλγάματος εντάσσεται στο πλαίσιο του λεγόμενου ομηρικού ζητήματος, που αναρωτιέται αν μπορεί μια γλώσσα με τέτοια πολυμορφία να αντιστοιχεί σε ένα υπαρκτό ομιλούμενο ιδίωμα. Οι ερευνητές προσεγγίζουν τη γλώσσα των ομηρικών επών όχι απλώς ως ένα μέσο επικοινωνίας αλλά ως μια καλλιτεχνική γλώσσα, δημιουργημένη για λογοτεχνικούς σκοπούς.
Ο πολυδιαλεκτικός χαρακτήρας των ομηρικών επών αποτυπώνεται σε μια διαλεκτική σύμμειξη ιωνικών και αιολικών στοιχείων, με επιρροές από την αρκαδοκυπριακή διάλεκτο. Επιπλέον, παρατηρείται η παρουσία αρχαϊσμών που ίσως προέρχονται από την προϊστορική εποχή, γεγονός που αποδεικνύει τη μακρά προφορική παράδοση πριν τη μετατροπή των επών σε γραπτό κείμενο.
Συνοπτικά, η γλώσσα των ομηρικών επών αναγνωρίζεται από: την κυρίαρχη ιωνική διάλεκτο, την ποικιλία αιολικών τύπων, τα αρκαδοκυπριακά χαρακτηριστικά, και την συνύπαρξη αρχαϊσμών και νεωτερικών στοιχείων. Αυτή η γλωσσική μορφή, με την τολμηρή αντίθεση στοιχείων που καλύπτουν σημαντικές διαλεκτικές και χρονολογικές διαφορές, έχει καθορίσει τη μεθομηρική ποιητική παραγωγή.
*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, η Οδύσσεια του Ομήρου (έμμετρη μετάφραση του Αργύρη Εφταλιώτη, εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας).*
Πηγή περιεχομένου: in.gr
