Ανακαλύψτε τις μεταφραστικές τεχνικές στην αρχαία ελληνική γραμματεία και τη διαφοροποίηση λογοτεχνικών και μη λογοτεχνικών μεταφράσεων. Εν μέσω των Ελληνιστικών Χρόνων, διαπιστώνεται μια σαφής διάκριση μεταξύ λογοτεχνικής και μη λογοτεχνικής μετάφρασης, η οποία έχει σημαντικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση της ελληνικής γλώσσας. Η λογοτεχνική μετάφραση χαρακτηρίζεται από ελεύθερες αποδόσεις, ενώ η μη λογοτεχνική επιδιώκει την πιστότητα, αναδεικνύοντας το νόημα των κειμένων. Αυτή η διάκριση υπογραμμίστηκε με έμφαση από τον Κικέρωνα, έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους μεταφραστές της Ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, ο οποίος υποστήριξε ότι η ουσία έγκειται στο νόημα και όχι μόνο στις λέξεις.
Η μέθοδος του Κικέρωνα επισημαίνει τη σημασία της διατήρησης της μορφολογίας και του γενικού ύφους του πρωτοτύπου. Ο Κικέρωνας παρατήρησε ότι η μετάφραση δεν πρέπει να είναι απλώς λέξη προς λέξη, αλλά να αποτυπώνει την ουσία και το γενικό νόημα του κειμένου. Ο Οράτιος, ο σπουδαίος λυρικός ποιητής, συμμερίζεται την περιφρόνηση του Κικέρωνα για τους αδέξιους μεταφραστές που προτιμούν μια πιστή προσέγγιση.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της ελεύθερης προσέγγισης περιλαμβάνουν τη μετάφραση της Οδύσσειας από τον Λίβιο Ανδρόνικο, καθώς και τις μεταφράσεις των Φαινομένων του Αράτου από την εποχή του Κικέρωνα μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ. Αντίθετα, κείμενα όπως η ελληνική εκδοχή των Res Gestae του Οκταβιανού και τα δίγλωσσα έργα λατίνων συγγραφέων αναδεικνύουν μια πιο τυπική προσέγγιση που προορίζεται για εκπαιδευτική χρήση.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
