Η ταινία Emilia Pérez διχάζει με κριτικές που κυμαίνονται από ακραία αρνητικές έως εξαιρετικές, αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις στην κινηματογραφική αφήγηση. Η νέα ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη Ζακ Οντιάρ, *Emilia Pérez*, έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις ανάμεσα σε κοινό και κριτικούς. Οι απόψεις διίστανται, με ορισμένους να την χαρακτηρίζουν «παλαιομοδίτικη» και «προσβλητική» σχετικά με την απεικόνιση της τρανς κοινότητας, ενώ άλλοι την επαινέουν ως «καθαρό σινεμά» και «διαμάντι» της κινηματογραφίας. Η Emilia Pérez αποθεώθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών τον Μάιο του 2024, κερδίζοντας το βραβείο της κριτικής επιτροπής.
Ωστόσο, η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο ενθαρρυντική. Ορισμένοι κριτικοί, όπως ο Gustavo Arellano στους *Los Angeles Times*, σχολίασαν ότι «το μιούζικαλ Emilia Pérez δεν είναι τόσο κακό όσο λένε οι κριτικοί, είναι χειρότερο». Παρόμοιες απόψεις εκφράστηκαν και από τον Paul Tassi στους *Forbes*, όπου εξέφρασε τις αμφιβολίες του για τις πολλές υποψηφιότητες της ταινίας στα βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (BAFTA) και τις Χρυσές Σφαίρες. Αν και η ταινία έχει λάβει πολλές υποψηφιότητες, οι κριτικές την κατακεραύνωσαν ως παρωχημένη και προσβλητική.
Ο Ζακ Οντιάρ, σε συνέντευξή του, επισημαίνει ότι η ταινία δεν προορίζεται να αναπαραστήσει τους εμπόρους ναρκωτικών, αλλά την ιστορία ενός ανθρώπου που επιδιώκει να αλλάξει τη ζωή του. Ο ίδιος αναρωτιέται γιατί να αρνηθεί κανείς σε κάποιον την ευκαιρία να γίνει αυτό που επιθυμεί.
Η αντίκρουση στην κριτική του έργου προήλθε και από τη Δομινικανή τρανς ακτιβίστρια Mikaelah Drullard, η οποία δήλωσε ότι ένα μιούζικαλ δεν είναι κατάλληλο είδος για την ταινία και αντέτεινε ότι η *Emilia Pérez* αντικατοπτρίζει την άγνοια των λευκών ανθρώπων της δυτικής Ευρώπης.
Η ταινία καταλήγει να είναι αντικείμενο συζήτησης για τη μεταχείριση θεμάτων όπως η βία και η εξαφάνιση με ελάχιστη ευαισθησία, ενισχύοντας τον διάλογο γύρω από την πολιτιστική απεικόνιση και τις κοινωνικές αντιφάσεις.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
