Η ηφαιστειακή έκρηξη του Κιλαουέα στη Χαβάη προκάλεσε μια εντυπωσιακή άνθιση του φυτοπλαγκτού σχεδόν 2.000 χιλιόμετρα μακριά. Η έκρηξη του ηφαιστείου Κιλαουέα στη Χαβάη το 2018, που καταγράφηκε ως η μεγαλύτερη της τελευταίας διόμισι αιώνων, απελευθέρωσε μια τεράστια ποσότητα τέφρας που έφθασε μέχρι τον ωκεανό, σχεδόν 2.000 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό το φαινόμενο οδήγησε σε μια εντυπωσιακή άνθιση του φυτοπλαγκτού, σύμφωνα με διεθνή μελέτη.
Κατά τη διάρκεια της έκρηξης, το Κιλαουέα απελευθέρωσε περίπου 50.000 τόνους διοξειδίου του θείου και 77.000 τόνους διοξειδίου του άνθρακα καθημερινά. Η τέφρα αυτή περιείχε σημαντικές ποσότητες θρεπτικών συστατικών, κυρίως σιδήρου, που είναι σπάνιος στα νερά του Ειρηνικού. Το ηφαιστειακό υλικό λειτούργησε ως φυσικό λίπασμα, προκαλώντας εκρηκτική ανάπτυξη θαλάσσιων φωτοσυνθετικών οργανισμών, αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση JGR Oceans.
Η άνθιση του φυτοπλαγκτού απέκτησε τεράστιες διαστάσεις και διατηρήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενδεχομένως αποτελώντας τη μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί στον Βόρειο Ειρηνικό, δήλωσε ο Ντέιβιντ Καρλ, μέλος της ερευνητικής ομάδας από το Πανεπιστήμιο της Χαβάης στη Μανόα. Το φαινόμενο έγινε αντιληπτό από το χαρακτηριστικό πρασίνισμα του ωκεανού κοντά στην Διεθνή Γραμμή Ημερομηνίας, στην οποία υπάρχει διαφορά 24 ωρών.
Μέσω της ανάλυσης δορυφορικών εικόνων και μοντέλων ατμοσφαιρικής κυκλοφορίας, οι ερευνητές εκτίμησαν ότι η τέφρα του Κιλαουέα μεταφέρθηκε στην περιοχή από τους ανέμους. Ωστόσο, με την παύση της έκρηξης, το φυτοπλαγκτόν σταμάτησε να αναπτύσσεται, καταλήγοντας τελικά νεκρό και βυθισμένο. Εκτιμάται ότι η ποσότητα άνθρακα που κατέληξε στον βυθό του Ειρηνικού ισοδυναμεί περίπου με το ήμισυ της ποσότητας διοξειδίου του άνθρακα που απελευθερώθηκε κατά την ηφαιστειακή έκρηξη. Τα ευρήματα αυτά μπορούν να βελτιώσουν τις γνώσεις μας για τη δυναμική της άνθισης του φυτοπλαγκτού και τον κύκλο του άνθρακα στους ωκεανούς, σημείωσε ο Καρλ.
Ωστόσο, το φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο στον Ειρηνικό ή στα ηφαίστεια. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι η σκόνη που παρασύρεται από τον άνεμο στη Σαχάρα διασχίζει τον Ατλαντικό και λειτουργεί ως κύριο λίπασμα για τη ζούγκλα του Αμαζονίου.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
