Μαρτυρία επιζήσας του Ολοκαυτώματος για τη σημασία της μνήμης και της εκπαίδευσης των μελλοντικών γενεών. Η Marianne Philipps, επιζήσασα του Ολοκαυτώματος, αναπολεί τη ζεστασιά της τελευταίας αγκαλιάς του πατέρα της, την ώρα του αποχαιρετισμού της. Γεννημένη το 1924 σε μια εβραϊκή οικογένεια στο Βερολίνο, βίωσε την αναταραχή που προκάλεσε ο πόλεμος. Σε ηλικία 14 ετών, έγινε μία από τους 10.000 νέους που διέφυγαν από τη ναζιστική Γερμανία μέσω του προγράμματος Kindertransport, αφήνοντας πίσω την οικογένειά της χωρίς να γνωρίζει αν θα την ξανασυναντήσει.
Σε συνέντευξή της στο BBC, η 100χρονη σήμερα Marianne αναφέρει: «Τώρα καταλαβαίνω πως εκείνη η αγκαλιά δεν ήταν μια απλή αγκαλιά σε ένα παιδί, αλλά ένα ύστατο αντίο». Η προσωπική της ιστορία καταγράφηκε στο My Voice, μια πρωτοβουλία της εβραϊκής φιλανθρωπικής οργάνωσης The Fed στο Μάντσεστερ, και είναι μία από τις πολλές μαρτυρίες επιζώντων που περιλαμβάνονται σε αυτή την ειδική έκδοση.
Αυτή η Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος γιορτάζει την 80ή επέτειο από την απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου, και η Marianne υπογραμμίζει τη σημασία της συνέχισης της αφήγησής της: «Οι μελλοντικές γενιές πρέπει να γνωρίζουν».
Η ίδια ήταν μόλις εννέα ετών όταν ο Αδόλφος Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία. «Ξαφνικά ήμουν εξοστρακισμένη. Οι φίλοι μου δεν έπαιζαν μαζί μου και με αποκαλούσαν το εβραϊκό κορίτσι», αναφέρει. Μέχρι το 1945, έξι εκατομμύρια Εβραίοι είχαν χάσει τη ζωή τους από το ναζιστικό καθεστώς. Καθώς η κατάσταση στη Γερμανία γινόταν όλο και πιο επικίνδυνη για τους Εβραίους, η οικογένεια της Marianne αναγκάστηκε να πάρει τη δύσκολη απόφαση να φύγει. Το 1939, ταξίδεψε από το Βερολίνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ ο πατέρας της, Μάρτιν, και ο αδελφός της, Χέρμπερτ, θα εκτοπίστηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς και θα δολοφονηθούν εκεί.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
