Η συγκλονιστική ανασύνθεση της πτώσης της Κωνσταντινούπολης και της Τενοτστίτλαν από ιστορικές και λογοτεχνικές προσεγγίσεις. Θρήνος και οδυρμός κυριαρχούν στην αφήγηση της πτώσης της Κωνσταντινούπολης, όπως αποτυπώνεται στους στίχους του Ανακάλημα της Κωνσταντινόπολης. Αυτή η σύνθεση εξερευνά τον πόνο που υπήρξε για τους Ρωμαίους, τους ανθρώπους του Βυζαντίου, οι οποίοι ένιωσαν την απώλεια της αγίας τους πόλης, ενσαρκώνοντας μια συναισθηματική διαδικασία συλλογικής μνήμης. Το θύμα αυτής της διαδικασίας είναι το κοινωνικό και πολιτικό σώμα, το οποίο δέχεται ανοιχτές πληγές από αυτές τις κατακτήσεις.
Η Ελένη Κεφάλα, στην πρόσφατη έκδοση του βιβλίου της Οι κατακτημένοι, επισημαίνει ότι η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης συγκρίνεται με την κατάκτηση της Τενοτστίτλαν από τον Ερνάν Κορτές το 1521. Η αναλογία των δύο ιστορικών γεγονότων αποκαλύπτει την πολιτισμική διαδικασία κατωτεροποίησης που βιώνουν οι πληθυσμοί αυτοί. Οι μελετητές σημειώνουν ότι το Βυζάντιο συχνά παραβλέπεται στην δυτική αφήγηση, κατατάσσοντας το σε μία γωνία του ιστορικού παραλληλίου, χωρίς να αναγνωρίζεται η συμβολή του στην πολιτισμική ανάπτυξη της Ευρώπης.
Αντίστοιχα, στη Λατινική Αμερική, οι Αζτέκοι βρέθηκαν σε μία θέση υποταγής, περιγραφόμενοι ως βάρβαροι που ζούσαν σε ένα υποδεέστερο πολιτισμικό στάδιο. Ωστόσο, η Κεφάλα υποστηρίζει ότι και οι δύο περιπτώσεις, παρόλο που χαρακτηρίζονται από θρήνο και απώλεια, αποτελούν ταυτόχρονα ένα μήνυμα αναγέννησης και ελπίδας για τους πληθυσμούς τους.
Το Ανακάλημα αντλεί έμπνευση από την παράδοση των θρήνων και των δημοτικών τραγουδιών, αποδίδοντας μια βαθιά δημιουργική και συναισθηματική ματιά στα γεγονότα. Οι έννοιες της θεοδικίας και της ανθρωπινότητας πλέκονται με τις κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις που ακολούθησαν τις κατακτήσεις, υποδεικνύοντας τη σημασία της μνήμης και της αναγνώρισης του πόνου που διαχέεται μέσω των αιώνων.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
