Εξερευνήστε την επιρροή της περιόδου 1850-1940 στη μοντέρνα τέχνη και τα καλλιτεχνικά ρεύματα που την καθόρισαν. Η περίοδος μεταξύ 1850 και 1940 κατέχει καίρια σημασία στη μελέτη της μοντέρνας τέχνης, καθιστώντας τη κεντρικό θέμα στο νέο έργο του Νίκου Δασκαλοθανάση από τις εκδόσεις Άγρα. Καθώς οι ρήξεις που προκύπτουν τότε καθορίζουν την εξέλιξη της μοντέρνας τέχνης, αυτή η περίοδος λειτουργεί ως τομή που θα διαταράξει την πορεία της έναν αιώνα αργότερα. Ξεκινώντας από τις Διεθνείς Εκθέσεις, όπως η πρώτη του Λονδίνου το 1851, και φτάνοντας στις εκθέσεις εκφυλισμένης τέχνης των Ναζί, η εξέλιξη αυτή δεν ακολουθεί μια απλή γραμμική πορεία. Οι τάσεις είναι σύνθετες, οι αντιφάσεις συνυπάρχουν, και οι καλλιτέχνες συχνά παρουσιάζουν έργα που αντλούν από την εποχή τους είτε ως εκδήλωση μιας γενικής τάσης είτε ως αντίδραση ή επανάσταση.
Ο Ν. Δασκαλοθανάσης προσφέρει αναγνώσματα γεμάτα ιστορίες και ερμηνείες που συνδέουν γνωστά και λιγότερο γνωστά έργα μοντέρνας τέχνης, με στόχο να προσεγγίσουν και το ευρύ κοινό. Στη δεύτερη σελίδα του έργου, υπογραμμίζεται η συμμετοχή της Ελλάδας στη Διεθνή Έκθεση του Λονδίνου το 1851, όπου, παρά τον μικρό πληθυσμό της, η χώρα παρουσίασε 31 εκθέματα, περιλαμβάνοντας ποικιλία ορυκτών και προϊόντων.
Η αναγνώριση του ρεαλισμού κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου φέρνει στο προσκήνιο τις κοινωνικές ανισότητες που προκύπτουν από τη βιομηχανική επανάσταση. Καλλιτέχνες όπως ο Κουρμπέ αναδεικνύουν τη ζωή της εργατικής τάξης, χωρίς να εξιδανικεύουν την εργασία. Η ακαμψία των σωμάτων και οι περιορισμένες φωτοσκιάσεις ενισχύουν την εικόνα της αλλοτρίωσης. Ο Μαρξ και ο Προυντόν αναλύουν επίσης αυτές τις κοινωνικές πτυχές, που επισημαίνουν την απομόνωση και την αποξένωση του ανθρώπου μέσα στη σύγχρονη κοινωνία.
Ο Κουρμπέ, ωστόσο, δεν περιορίζεται στην απεικόνιση του ρεαλισμού, αλλά επιδεικνύει καινοτόες τακτικές για να διατηρήσει την ανεξαρτησία του. Η σημασία των διεθνών εκθέσεων αναδεικνύεται συνεχώς, με τη Διεθνή Έκθεση του 1855 να επιδιώκει τη συνύπαρξη όλων των καλλιτεχνικών τάσεων.
Η εξέλιξη των αναπαραστάσεων του γυναικείου σώματος από τους Κουρμπέ και Μανέ, προδίδει τη μεταμόρφωση των αξιών που προηγουμένως υπήρχαν στον ακαδημαϊκό χώρο, οδηγώντας σε νέα, προοδευτικά ερωτήματα για τη φύση της τέχνης και της κοινωνίας. Η αναπαράσταση του ανδρικού σώματος και τα θέματα της θρησκείας, της ηθικής, καθώς και οι νέες προσεγγίσεις στην αναπαράσταση της φύσης αποτελούν σημαντικές πτυχές του καλλιτεχνικού διαλόγου.
Καθώς η μοντέρνα τέχνη συνεχίζει να εξελίσσεται, ο ιμπρεσιονισμός και οι εκφραστές του, όπως ο Πικάσο και ο Μουνκ, προσφέρουν νέες οπτικές για την κατανόηση του κόσμου, σε μια εποχή που οι εξαιρετικά αφηρημένες και προσωπικές εκφράσεις της τέχνης αποκτούν όλο και μεγαλύτερη σημασία.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
