Ανάλυση της κατάρρευσης του συριακού στρατού υπό τον Μπασάρ αλ Άσαντ και οι αιτίες πίσω από αυτήν. Πριν από μισό αιώνα, το 1973, ο τότε υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Μοσέ Νταγιάν, αναγνώρισε με πικρία ότι ο Ισραηλινός Στρατός βρέθηκε κοντά στην εξόντωσή του από τον Συριακό μόλις τη δεύτερη ημέρα του Γιομ Κιπούρ. Πώς είναι δυνατόν, εν έτει 2024, αυτό το ισχυρό στρατιωτικό σώμα να κατέρρευσε στα χέρια του Μπασάρ αλ Άσαντ σε μόλις 10 ημέρες από τζιχαντιστές τρομοκράτες;
Η γρήγορη κατάρρευση του στρατού του Άσαντ είναι αποτέλεσμα μιας μακράς παράδοσης εξωτερικά ισχυρών και εσωτερικά εύθραυστων στρατών. Η κατάσταση αυτή με τους Αλαουίτες να διοικούν τους Σουνίτες παραμένει στη Συρία από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, όμως η παρούσα διακυβέρνηση του Μπασάρ φαίνεται να έχει φέρει την κατάσταση σε οριακό σημείο.
Στις 27 Νοεμβρίου 2024, οι τζιχαντιστές αντάρτες, ενώ ο Άσαντ βρισκόταν σε επίσκεψη στη Μόσχα, επιτέθηκαν από τον θύλακα Ιντλίμπ, αποδεκατίζοντας τον Συριακό στρατό σε περίπου 10 ημέρες. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι μοναδικό, καθώς η ξαφνική παράδοση των στρατών σε τέτοιες περιπτώσεις έχει παρατηρηθεί σε πολλές συγκρούσεις παγκοσμίως, από την Αφγανιστάν μέχρι το Ιράκ.
Η έλλειψη στρατηγικού συντονισμού και η εξάρτηση από ξένους προστάτες συνθέτουν τους κρίσιμους παράγοντες που οδήγησαν στην κατάρρευση. Ο Ισραηλινός ιστορικός Αματζία Μπαράμ επισημαίνει ότι η κυριαρχία των Αλαουιτών στη διοίκηση του στρατού ήταν καθοριστική, καθώς η σύνθεση των στρατευμένων δεν απηχούσε την πλειοψηφία της σουνιτικής κοινωνίας. Αυτή η συνθήκη συνέτεινε στη χαμηλή ηθική και στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης των στρατευμένων, ενισχύοντας περαιτέρω την αποσύνθεση της στρατιωτικής δομής.
Η ξαφνική πτώση του στρατού του Άσαντ αποτελεί ένα ηχηρό μάθημα για την ανάγκη της σταθερής και αξιόπιστης διοίκησης, που δεν θα βασίζεται μόνο σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς παράγοντες, αλλά θα μπορεί να ενσωματώσει και να συντονίσει τις ανάγκες του στρατού με τις κοινωνικές δυναμικές της χώρας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
