Αφιέρωμα στη μνήμη του Μιχάλη Γκανά, αναδεικνύοντας το έργο και την επίδρασή του στην ελληνική ποίηση. Χριστουγεννιάτικη ιστορία
Κάθεται μόνος και καθαρίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι. Κανείς δε θα ’ρθει και το ξέρει, κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι, σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι. Τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι, το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια. Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη, κάθεται μόνος του δίπλα στο τζάκι, δεν πίνει, δεν καπνίζει, δε μιλάει. Στην τηλεόραση χιονίζει, το στρώνει αργά στο πάτωμα και στα τραπέζια και στις παλιές φωτογραφίες, γνώριμα μάτια των νεκρών που τον κοιτάζουν απ’ το μέλλον.
Μια μοναξιά που χτίστηκε σιγά σιγά μ’ όλα τα υλικά και δίχως λόγια. Κοντεύουν ξημερώματα κι ακόμη γυαλίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι με αργές κινήσεις σα να το χαϊδεύει. Θυμάται κυνηγετικές σκηνές με αγριογούρουνα και χιόνια ματωμένα, πριν γίνει θήραμα κι ο ίδιος στην μπούκα ενός κρυμμένου κυνηγού που τον παραμονεύει αθέατος. Ξέρει καλά ότι κρατάει μακρύκανο παλιό μπροστογεμές γεμάτο σκάγια και μπαρούτι μαύρο.
Λέω να γίνω πατέρας του πατέρα μου, ένας πατέρας που του έτυχε σιωπηλό και δύστροπο παιδί, και να του πω μια ιστορία για να τον πάρει ο ύπνος. Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τον πατέρα, με το βαρύ αμπέχωνο στις πλάτες του ν’ αχνίζει.
Το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του σπουδαίου ποιητή και πνευματικού ανθρώπου Μιχάλη Γκανά (με καταγωγή από τον Τσαμαντά Θεσπρωτίας), ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 80 ετών.
