Αναλύουμε την επίδραση του θανάτου του Γιαχία Σινουάρ στον συνεχιζόμενο πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Φαινομενικά το Ισραήλ είχε μία από τις πιο σημαντικές στρατιωτικές επιτυχίες. Κατάφερε να σκοτώσει τον Γιαχία Σινουάρ, αυτόν που θεωρεί τον εμπνευστή των επιθέσεων της 7ης Οκτωβρίου 2023. Όμως, την ίδια στιγμή το γεγονός ότι ο Γιαχία Σινουάρ δεν σκοτώθηκε από βομβαρδισμό σε ένα υπόγειο καταφύγιο, αλλά σε μια κανονική συμπλοκή με τις ισραηλινές δυνάμεις, τον έχει ήδη κάνει ένα σύμβολο αντίστασης στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων στη Μέση Ανατολή.
Το Ισραήλ, δεκαετίες τώρα, επενδύει στη δολοφονία των ηγετών των κινημάτων που αντιστέκονται στην πολιτική του. Η ίδια η ιστορία της Χαμάς είναι μια ιστορία δολοφονιών ηγετών της, ξεκινώντας από τη δολοφονία του ιδρυτή της σεΐχη Αχμέντ Γιασίν. Ωστόσο, η ιστορία των κινημάτων αντίστασης δείχνει ότι όταν αυτά έχουν πραγματικό ρίζωμα στα κομμάτια που εκπροσωπούν, τότε η δολοφονία των ηγετών δεν έχει πάντα αποδιαρθρωτικό αποτέλεσμα. Όχι μόνο γιατί νέες ηγεσίες προκύπτουν, αλλά και γιατί τέτοια κινήματα έχουν συνήθως έναν ευρύτερο και ευέλικτο οργανωτικό ιστό που δεν διαλύεται με τη δολοφονία ενός ηγέτη.
Το παράδειγμα της Χεζμπολάχ είναι χαρακτηριστικό, καθώς παρά τη δολοφονία του Χασάν Νασράλα και άλλων στελεχών, η οργάνωση παραμένει ικανή να προβάλλει ισχυρή αντίσταση, όπως φαίνεται και από τις ισραηλινές απώλειες. Επιπλέον, το γεγονός ότι συνεχίζονται συγκρούσεις ανάμεσα σε μαχητές της Χαμάς και ισραηλινές δυνάμεις στην κατεχόμενη από αυτές Γάζα είναι ενδεικτικό.
Ο θάνατος του Γιαχία Σινουάρ δεν εγγυάται ότι θα φέρει πιο κοντά τη διαπραγμάτευση. Η Χαμάς ήδη ανακοίνωσε ότι δεν θα προχωρήσει στην απελευθέρωση άλλων ομήρων, ενώ το Ισραήλ πάρα τις υποσχέσεις του, έχει αρνηθεί την λογική μιας πραγματικής και διαρκούς εκεχειρίας που θα ανοίξει τον δρόμο για διαπραγματεύσεις. Η επιδίωξη πλήρους διάλυσης της Χαμάς, της οργάνωσης που είναι η δημοφιλέστερη μεταξύ των Παλαιστινίων, αλλά και η αναγκαιότητα για έναν παρατεταμένο ισραηλινό στρατιωτικό έλεγχο παρατείνουν τη σύγκρουση.
Η απουσία πραγματικού στρατηγικού στόχου από την ισραηλινή κυβέρνηση οδηγεί σε έναν πόλεμο χωρίς ορατό τέλος. Αυτό το γεγονός επαναφέρει έναν ορίζοντα νίκης που ταυτίζεται με την παράταση του πολέμου έως μια παραλλαγή εθνοκάθαρσης στη Γάζα και πιθανώς και στη Δυτική Όχθη. Στη διαδικασία αυτή, η γραμμή απάντησης από τη μεριά του Ισραήλ, μεταξύ στρατηγικής εκκαθάρισης και γενικευμένης βίας, δεν καταφέρνει να επιφέρει ένα καθαρό αποτέλεσμα.
Στην τελική εξέλιξη, η σύγκρουση ανάμεσα σε τακτικούς στρατούς και ενόπλους αντιστάτες είναι εξ ορισμού ασύμμετρη. Τα ένοπλα κινήματα δεν επιδιώκουν την τυπική στρατιωτική νίκη, αλλά την επιβίωσή τους και τη δυνατότητά τους να αντέχουν. Σε αυτό το πλαίσιο, στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, οι παράγοντες που θα μπορούσαν να επιφέρουν την ήττα τέτοιων κινημάτων παραμένουν πιο μακριά από ποτέ.
