Η σχέση Ερντογάν-Γκιουλέν μετατράπηκε από συνεργασία σε ρήξη με σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις στην Τουρκία. Από το 2016 και μετά, ο Φετουλάχ Γκιουλέν υπήρξε ο πιο επιφανής αντίπαλος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Εθεωρείτο ότι ο Γκιουλέν ήταν ο εμπνευστής του πραξικοπήματος κατά του Ερντογάν και ενορχηστρωτής κάθε συνωμοσίας κατά της τουρκικής κυβέρνησης. Μια ολόκληρη βιομηχανία διώξεων στήθηκε σε βάρος ατόμων που σχετίζονταν με το κίνημα του Γκιουλέν και κατηγορήθηκαν ότι είναι μέλη της FETÖ, της τρομοκρατικής οργάνωσης του Φετουλάχ. Όμως, οι σχέσεις των δύο ανδρών δεν υπήρξαν πάντα έτσι.
Σε κάποιο μέρος της πολιτικής διαδρομής του Ερντογάν, ο Γκιουλέν υπήρξε κρίσιμος σύμμαχος, καθώς το δίκτυό του εκπροσωπούσε μια εκδοχή του Ισλάμ συμβατή με το εκσυγχρονιστικό όραμα του Τούρκου Προέδρου. Ο Γκιουλέν είχε οικοδομήσει μια ισχυρή παρουσία εντός του κρατικού μηχανισμού, ειδικά στη δικαιοσύνη, προσφέροντας στον Ερντογάν πρόσβαση σε ένα κράτος παραδοσιακά αντίθετο στο πολιτικό Ισλάμ. Ωστόσο, σταδιακά οι σχέσεις μεταξύ τους εξελίχθηκαν σε ρήξη, που αποτυπώθηκε με την επιλογή του Ερντογάν να κλείσει πολλά από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα του Γκιουλέν.
Διαδικασίες εκκαθάρισης που σχετίζονται με διαφθορά και το σχέδιο Βαριοπούλα αναδείκνυαν τη ρήξη αυτή. Σημειώνεται ότι η ρήξη με τον Γκιουλέν συμπίπτει με τη μετατόπιση της εξωτερικής πολιτικής του Ερντογάν προς έναν πιο αυτόνομο ρόλο στην περιοχή, ιδιαίτερα μετά την Αραβική Άνοιξη και την εμπλοκή του στη Συρία. Αποκορύφωμα της ρήξης υπήρξε το πραξικόπημα του 2016, το οποίο αναμφίβολα αποτέλεσε μια τελευταία απόπειρα των κεμαλικών στοιχείων να ανατρέψουν τον Ερντογάν.
Μετά το πραξικόπημα, οι διώξεις κατά των γκιουλενικών εντάθηκαν, ενώ το AKP εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση για να καταστείλει και άλλες πολιτικές φωνές, οδηγώντας σε μια πιο αυταρχική διακυβέρνηση.
