Η ιστορία του Γιώργου Γεννηματά και της Κάκιας αναδεικνύει έναν μοναδικό και συναισθηματικό δεσμό που ξεπερνά τον χρόνο. Ο Γιώργος Γεννηματάς και η Κάκια βρέθηκαν σε έναν αγώνα δρόμου, προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις δικές τους δοκιμασίες, χωρίς να εκφράσουν ο ένας στον άλλον τους πόνους και τις ανησυχίες τους. Ήταν μια από τις τελευταίες Κυριακές που τον είδα σπίτι του, πριν αποσυρθεί από όλες σχεδόν τις κοινωνικές επαφές λόγω της αρρώστιας που τον είχε αφήσει μισόν άνθρωπο. Ένας στενός φίλος του τηλεφώνησε, ζητώντας βοήθεια, και ο Γεννηματάς, με αυστηρό ύφος, του ανακοίνωσε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. «Λυπάμαι, αλλά μη με ξαναενοχλήσεις γι’ αυτό το ζήτημα», του είπε, τονίζοντας την αδυναμία του να βοηθήσει.
Η Κάκια, σύζυγος του Γεννηματά, διατηρούσε έναν μοναδικό και σχεδόν μαγικό δεσμό μαζί του, που τον περιέγραφε ως κάτι που ξεπερνούσε τις ανθρώπινες νόρμες. Είχαν γνωριστεί στη Σύμη όταν ήταν ακόμα παιδιά, και η ζωή τους είχε συνδεθεί από τότε. Από το 1986, η Κάκια μάχονταν με τον καρκίνο, και είχε αναφέρει ότι «είμαστε φιλαράκια πια με τον καρκίνο μου». Το 1993, κατά τη διάρκεια μιας Κυριακής που τους προσκάλεσε, η Κάκια είχε εκφράσει τη μοναδική τους σχέση και τον «αγώνα δρόμου» που είχαν για το ποιος θα αποχαιρετούσε πρώτος αυτόν τον κόσμο.
Στην κηδεία της Κάκιας, ο Γεννηματάς, με θλίψη στα μάτια του, έσκυψε και της είπε: «Κάκια, να με περιμένεις, δεν θα αργήσω», μια φράση που εκφράζει την αγάπη και τον πόνο της απώλειας. Η αναφορά στην ιστορία τους και το πώς αντιμετώπισαν την αρρώστια αναδεικνύει τη δύναμη των ανθρώπινων σχέσεων.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
