Ανακαλύψτε τη ζωή και το έργο του Φακίρ Μουσαφάρ, γκουρού του BDSM και πρωτοπόρου της τροποποίησης σώματος. Στις πρώτες σκηνές του ντοκιμαντέρ «A Body to Live In», σκηνοθετημένο από τον Άντζελο Μάντσεν, συναντάμε δύο ασπρόμαυρες φωτογραφίες που απεικονίζουν τον Ρόναλντ Λούμις (Φακίρ Μουσαφάρ) σε νεαρή ηλικία. Οι εικόνες αυτές τον δείχνουν ημίγυμνο, με ένα σχοινί τυλιγμένο γύρω από το λαιμό του και τη μέση του περιορισμένη από μια δερμάτινη ζώνη. Ο Λούμις μετονομάστηκε σε Φακίρ Μουσαφάρ και εξελίχθηκε σε έναν από τους θεμελιωτές του σύγχρονου πρωτόγονου κινήματος, το οποίο επικεντρώνεται σε πρακτικές τροποποίησης του σώματος.
Η ταινία, η οποία κάνει διεθνή πρεμιέρα στο κινηματογραφικό φεστιβάλ BFI Flare του Λονδίνου αυτή την εβδομάδα, αναλύει το έργο του Μουσαφάρ και την εξερεύνηση της έντασης ανάμεσα στην αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα, τον πόνο και την απόλαυση. Ο Μάντσεν γνωρίστηκε με τον Μουσαφάρ το 2004 μέσω της συζύγου του, Κλεό Ντιμπουά, η οποία είναι επίσης καλλιτέχνης. Η Ντιμπουά του επέτρεψε να εξερευνήσει το πλούσιο αρχείο του Μουσαφάρ, που περιλαμβάνει περισσότερες από 100 ώρες αθέατου βίντεο και ηχογραφήσεων, καθώς η ταινία συνδυάζει αυτά τα υλικά με εντυπωσιακές φωτογραφίες και φωνές ριζοσπαστικών καλλιτεχνών.
Το «A Body to Live In» παρακολουθεί την ανάπτυξη του κινήματος τροποποίησης σώματος από τη δεκαετία του 1970 και ερευνά τα ηθικά ερωτήματα που εξακολουθεί να εγείρει η αυτοπροκαλούμενη σωματική βλάβη. Κάποιες εικόνες φαίνεται να σχεδιάστηκαν για να μας κάνουν να σκεφτούμε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ευχαρίστησης και αυτοτραυματισμού. Στην ταινία, ο Μουσαφάρ αφηγείται τις πρώτες του πειραματικές εμπειρίες με το σώμα, κατά τη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου στην ηλικία των 17, όταν και περιορίστηκε με αλυσίδα και κρέμασε στο σώμα του εκατοντάδες μανταλάκια ρούχων, αναφέροντας ότι αυτή η εμπειρία του προσέφερε αίσθηση ανήκειν και δύναμης.
Ο μεγαλύτερος φόβος του ήταν ο εγκλεισμός σε ίδρυμα, κάτι που συνέβαινε σε όσους έκαναν cross-dressing ή είχαν περίεργες πρακτικές τη δεκαετία του 1960. Το 1970, το κίνημα της τροποποίησης σώματος άρχισε να αποκτά δυναμική και ο Μουσαφάρ διατύπωσε την πεποίθηση ότι οι τρυπήσεις και ο πόνος μπορούν να οδηγήσουν σε πνευματική σύνδεση. Παρά τις ακραίες πρακτικές του, η φιλοσοφία του επικεντρωνόταν στη συναίνεση και τη φροντίδα, στοιχεία που ενέπνευσαν τους οπαδούς του.
Πολλοί αντιδρούν στο έργο του Μουσαφάρ λόγω πολιτισμικής οικειοποίησης, αναγνωρίζοντας την σημασία της συναισθηματικής και κοινωνικής του προσέγγισης στην τροποποίηση σώματος. Παρά τις πολυάριθμες ακραίες εικόνες, οι θεατές μπορούν να συνδεθούν με την επιθυμία για κοινότητα και αποδοχή. Αυτή η ταινία δεν είναι μόνο για την τροποποίηση σώματος, αλλά και για την αγάπη και τις σχέσεις μας με τους άλλους.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
