Ανακαλύψτε τη ζωή και το έργο του Ναζίμ Χικμέτ, ενός σπουδαίου ποιητή της Τουρκίας. Ο Ναζίμ Χικμέτ πέθανε τη Δευτέρα 3 Ιουνίου 1963, στη Μόσχα, σε ένα μέρος του σπιτιού του που αγαπούσε ιδιαίτερα: το κεφαλόσκαλο. Εκεί, στο φωτεινό αυτό σημείο, έπαιζε το ρολόι του ηλεκτρικού όπως ένα τριζόνι, όταν άναβαν τα φώτα. Η έλξη που του ασκούσε αυτός ο χώρος ήταν προφανής, καθώς το φως και οι σκιές του προσέφεραν έναν ξεχωριστό συνδυασμό, που έφερνε στο νου τις πιο τρυφερές αναμνήσεις του.
Μετά από δεκαεφτά χρόνια εγκλεισμού στις τουρκικές φυλακές λόγω των κομμουνιστικών του πεποιθήσεων, ο Ναζίμ Χικμέτ μετανάστευσε στη Ρωσία, όπου η υγεία του παρουσίαζε σημαντικά προβλήματα. Η ιατρική συμβουλή που έλαβε τον οδήγησε σε μια ντάτσα, στα περίχωρα της Μόσχας, όπου η γαλήνη του φυσικού περιβάλλοντος του παρείχε μια ανάπαυλα από τη μοναξιά του. Παρόλα αυτά, η ηρεμία που του προσέφεραν οι υπαίθριες βόλτες σύντομα εξελίχθηκε σε μια πηγή δυσφορίας, καθώς ένιωθε να περιορίζεται από την επαφή του με τη φύση.
Στη συνέχεια, ο Χικμέτ επέστρεψε στη Μόσχα και συνέχισε να εργάζεται ακούραστα. Ήταν αποφασισμένος να γράψει όχι μόνο για τους διάσημους, αλλά και για τους ασήμαντους ανθρώπους, θεωρώντας πως οι ζωές τους ήταν πιο ενδιαφέρουσες. «Τα ανθρώπινα τοπία» του, ένα γιγαντιαίο έργο, αποτελούν μια προσπάθεια να αφηγηθεί την ιστορία του κόσμου μέσα από τις πιο καθημερινές και λιγότερο αναγνωρίσιμες ιστορίες.
Ο Χικμέτ επισκέφθηκε το Παρίσι τον χειμώνα που προηγήθηκε του θανάτου του. Η συνάντησή του με τον Μισέλ Λιρίς στο Μουσείο του Ανθρώπου έφερε στο φως την αφρικανική κουλτούρα, ένα ταξίδι ανακάλυψης που επαναστάτωσε τη φαντασία του. Ακόμη και την ώρα που αναγνώριζε ένα τούρκικο χωριάτικο σαντάλι σε μια βιτρίνα, δεν μπορούσε παρά να αναρωτηθεί για τη σύνδεσή του με τις ρίζες του.
Ο Ναζίμ στηρίχθηκε στη γυναίκα του, τη Βέρα, και με δάκρυα στα μάτια, εξέφρασε την επιθυμία του να κατανοήσει την κληρονομιά του. Η φράση του «Είναι απ τα δικά μου» αποτυπώνει τη βαθιά του σχέση με την πολιτιστική του κληρονομιά.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
